Autor: Adrew Hall Grom dźwiękowy W uszach dzwoni, szyby się trzęsą a psy chowają się pod łóżkami. Już to słyszałeś. To grzmot od łuku wyładowania elektrycznego lub przelatującego samolotu naddźwiękowego. Niektórzy nie mieli okazji słyszeć odrzutowca, ale ja owszem, w starych dobrych czasach, gdy nad pustynią rozbrzmiewały dopalacze F-100. Grom słyszalny z odległości 20 mil… Czytaj dalej Szokująca prawda
Tag: fala uderzeniowa
Oko cyklonu, część 6
Wielka Czerwona Plama Autor: Andrew Hall W części 5 niniejszego cyklu oglądaliśmy „odciskowe” kratery oraz cyklony na Jowiszu, które mogą je tłumaczyć. Wzory fali uderzeniowej na krawędziach kraterów są tego potwierdzeniem. Patrzyliśmy również na góry i doliny Kalifornii i skojarzyliśmy je z burzą na Jowiszu, która posiadała te same szczegóły. Przykłady te wskazują na jedną… Czytaj dalej Oko cyklonu, część 6
Rozpylane kaniony, część 3
Autor: Andrew Hall W pierwszej części serii Rozpylane kaniony, omawialiśmy Arches National Monument oraz dowody, że powstał on na skutek złożonego procesu z wyładowaniami rozpylającymi. Proces ten obejmował skoki termiczne, wyładowania barierowe w warstwach mokrego piaskowca. W części 2 przyjrzeliśmy się, jak ładunek i jego ubytek rozchodzi się w skałach poprzez połączenie mechanizmów prądy dryfowego… Czytaj dalej Rozpylane kaniony, część 3
Wybuchający Łuk – Część 3
Pole magnetyczne – The Angry Photographer Autor: Andrew Hall W pierwszej części tej serii, spojrzeliśmy na to, jak wybuch łuku elektrycznego tworzy górę. Zbadaliśmy trójkątne przypory na górach i ich dokładną zgodność z cechami odbitych fal uderzeniowych. W szczególności spojrzeliśmy na warstwy, kompresję i rozszerzanie się form falowych. W części drugiej, spojrzeliśmy na dowody harmonik,… Czytaj dalej Wybuchający Łuk – Część 3
Wybuchający Łuk – Część 2
Autor: Andrew Hall W „Wybuchający Łuk – Część 1” spojrzeliśmy na to, w jaki sposób wybuch łuku prądowego w atmosferze może wytworzyć naddźwiękowy udar i efekty wiatrowe, które tworzą góry. Zbadaliśmy trójkątne przypory na górach, które wykazują charakterystyczną formę fali stojącej z odbitych fal uderzeniowych. W szczególności zobaczyliśmy, jak ukłądają się warstwowy prostopadłe do kierunku… Czytaj dalej Wybuchający Łuk – Część 2
Wybuchający Łuk – Część 1
Autor: Andrew Hall Jednym z najbardziej atrakcyjnych aspektów kosmologii Elektrycznego Wszechświata jest to, że jest wizualnie oczywisty. Można zobaczyć kolumnę Pertatta w petroglifie i racjonalnie stwierdzić, że nasi przodkowie oglądali inne niebo niż my. Lub spojrzeć na obraz z teleskopu mgławicy planetarnej i rozpoznać kształt klepsydry prądu w plazmie, zacieśniającego się w tworzeniu gwiazdy. Lub… Czytaj dalej Wybuchający Łuk – Część 1
Wybuchające gwiazdy
Złożony, szerokokątny obraz podczerwony, z SN 1572 (pozostałość po supernowej Tycho) u góry po lewej. Kolory niebieski i turkusowy oznaczają fale podczerwone o długości 3,4 do 4,6 mikronów, podczas gdy zielony i czerwony oznacza obiekty promieniujące w paśmie 12 i 22 mikronów. @ NASA/JPL-Caltech/WISE Team. 07 marca 2014 Fale uderzeniowe z eksplodujących gwiazd znowu są… Czytaj dalej Wybuchające gwiazdy
Córki Plejona
Włókniste struktury w M45 (NGC 1435), gwiezdna gromada Plejady. Prawa: David Lane/NASA. 26 luty 2014 Czy kompresja gazu rodzi gwiazdy? Plejady to przypuszczalnie znany wielu ludziom widok, na zimowym niebie widać je na całym świecie. Zawierają ponad 1000 gwiazd, aczkolwiek gołym okiem widać tylko 14. Są znane przypuszczalnie od tysięcy lat, szczególnie odkąd nadano im… Czytaj dalej Córki Plejona
Rozbłyski, CME, erupcje i fale uderzeniowe
13 maja 2005 SOHO zarejestrował znaczącą erupcję słoneczną. Nagranie sekwencji wybuchu obejmuje rzadką kombinację zdjęć, szczególnie te, na których widać falę uderzeniową, poruszającą się przez koronę oraz po powierzchni fotosfery, a także po powierzchni samego Słońca. Pod koniec erupcji zrobiono idealnie wpasowane czasowo, oraz dłuższe, zdjęcie różnicowe powierzchni. Owo zdjęcie, otrzymane z dostrzegalnymi detalami, pokazuje… Czytaj dalej Rozbłyski, CME, erupcje i fale uderzeniowe
Gwiazdy w skupieniu plazmowym
Fragment mgławicy Carina, z widocznymi resztkami supernowej N 63a. Źródło: HST/ACS/WFC 20 stycznia 2014 Supernowa jest tym, czym określił ją Hannes Alfvén – wybuchem warstwy podwójnej. Wielki Obłok Magellana jest względnie małą, nieregularną galaktyką, położoną w przybliżeniu 168 000 lat św. od Ziemi. Odległość jest przybliżona, ponieważ otrzymano różne paralaksy podczas różnych pomiarów. Wewnątrz LMC… Czytaj dalej Gwiazdy w skupieniu plazmowym