Wybuchający Łuk – Część 3

Pole magnetyczne – The Angry Photographer

Autor: Andrew Hall

W pierwszej części tej serii, spojrzeliśmy na to, jak wybuch łuku elektrycznego tworzy górę. Zbadaliśmy trójkątne przypory na górach i ich dokładną zgodność z cechami odbitych fal uderzeniowych. W szczególności spojrzeliśmy na warstwy, kompresję i rozszerzanie się form falowych.

W części drugiej, spojrzeliśmy na dowody harmonik, niestabilności fali i efekty warstwy granicznej, które są wdrukowane w krajobraz.

W tym artykule przyjrzymy się bliżej warstwom i wpływom elektromagnetycznych.

Efekty Elektromagnetyczne…

Osadzone warstwy trójkątnych przypór są często segregowane według składu mineralnego. Jest to dowód działania sił elektromagnetycznych. Rozbłysk łukowy, który tworzy góry, jest zasadniczo błyskawicą, podróżującą w jonizowanej warstwie podwójnej w atmosferze. Pole elektryczne będzie jonizować cząstki. Pole magnetyczne je posortuje. Rozbłysk łukowy z konieczności otacza pole elektromagnetyczne.

W rzeczywistości łuk jest tylko intensywnym prądem elektronów w rdzeniu z pola elektromagnetycznego. Samo pole rozszerza się od rdzenia z falą uderzeniową.

Fale uderzeniowe są zasilane prądem. Fala uderzeniowa jest bardzo intensywnym regionem – dynamiczna ścinająca strefa ciśnienia, gęstości i temperatury, której nie mogą przeniknąć zjonizowane wiatry. Materiał zjonizowany płynie z wiatrem w trójkątnym obszarze niskiego nacisku pomiędzy falami uderzeniowymi. Sama fala uderzeniowa jest przewodnikiem prądu. Prąd, przechdzący przez cienkie fale uderzeniowe formuje pola elektromagnetyczne w spójnej formie odbitej fali uderzeniowej i sortuje materiał zgodnie z jego właściwościami dielektrycznymi.

Warstwowe przypory w Pakistanie

Warstwy – Utah

Trójkątne przypory ukazują warstwowe formacje, nie uskoki – Turcja

Wyrzuty…

Kolejnym dramatycznym podpisem elektrycznej natury jest formacja o nazwie „wyrzut”. Wyrzut występuje, gdy łuk prądowy ma bezpośredni kontakt z ziemią.

Rozbłysk łukowy podąża za najbardziej dostępną ścieżką przewodzącą. Podróżuje w jonizowanej atmosferze, zwłaszcza w suchych regionach, w których gleby są suche i nieprzewodzące w porównaniu z jonizowaną atmosferą nad ziemią. Gdy nadarza się kawałek przewodzącej powierzchni, łuk uderza w ziemię.

Przewodząca formacja może być depozytem mineralnym lub wodą w strumieniu, warstwą wodonośną lub bagnem. Rezultatem jest krater, z którego wyrzuciło część powstałej góry. Poniższe obrazy pokazują wybuch w centrum góry. Widoczny krater znacznie zmienił jej formę.

Rozprysk w centrum astroblemy – gdzie rozbłysk łukowy dotknął gruntu.

Wybuch w Meksyku rozciął górę na pół. To bardzo nieprawdopodobne, aby dokonała tego rzeka.

Wyrzut pozostawił krater wewnątrz góry – Meksyk

Rozdmuchy…

Następujące grafiki przedstawiają złożone formacje astroblem w Iranie. Są one na zewnątrz lub wypukle skręcone, w dużym łuku górskim.

Jeden niezwykły krater pokazuje efekty wstrząsowe jako wyraźne zmiany trajektorii łuku. Opisana formacja jest przykładem rozdmuchu, który jest zestawem odbitych fal, które wychodzą na zewnątrz zakrętu (wypukłości), gdy źródło udaru zmienia kierunek. Rozdmuchowe fale uderzeniowe wyprodukowały liniowe wzgórza, które promieniują z zakrętu.

Od góry: Łukowy system niecek i pasm górskich. Obszar zainteresowania.

Rozdmuch – liniowe odbicia fali uderzeniowej, długie na ok 10 km, gdzie prąd łukowy zakręcał do środka.

Od góry: Rozdmuch. Trójkątne przypory. Zdarty materiał.

Przypory wykazują harmoniki, wyraźne formy falowe i szereg nałożonych warstw w głównej strefie uderzeniowej.

Przypory są wyraźnie warstwowe na skutek wiatrów wyglądają na stopione na miejscu w stanie płynnym.

Od Góry: Rozdmuchy posiadają dobrze uformowane przypory i harmoniki. Warstwy na przeciwległych zboczach są ewidentne. Erozja wodna jest pomijalna.

Każdy rozdmuch wykazuje sukcesywny spadek ilości materiału i mniej warstw, gdyż wiatr z lewej był blokowany.

Najwyraźniej struktura jest wynikiem pojedynczego, potężnego wydarzenia.

[Widok] z przeciwnej strony.

Wyrzucony materiał i strefy ablacji…

Materiał wyrzucony wybuchem tworzy warstwowe wzgórza i grzbiety ciśnieniowe w okolicy. Warstwy wskazują, że materiał został zdmuchnięty wybuchem, zamiast być zassanym chmurę-grzyba. Dowody szybkiego wiatru widać tam, gdzie tworzą się palce stożkowego przepływu, wydmy i grzbiety ciśnieniowe.

Grzbiety ciśnieniowe za harmonicznymi zębami smoka.

Pokrywa z wyrzuconego materiału.

Rozwiany materiał.

Wydarty materiał pokrywa pobliską pustynię, ukazując wzorce przepływu wiatrów o dużej prędkości.

Stożkowy przepływ stopionego materiału.

Podsumowanie…

Streśćmy, co zobaczyliśmy:

  1. Po obu stokach gór powstają trójkątne przypory o kształcie odbitych, naddźwiękowych fal uderzeniowych.
  2. Są one nawarstwiane na górę; nie powstają od fal sejsmicznych.
  3. Nie są to warstwy osadów z pradawnej plaży ani drogi wodnej, gdyż ostro zwieńczone trójkąty są spójnym zjawiskiem na całym świecie i nie pasują do żadnej postaci losowych fal wodnych.
  4. Powstały we wszystkich rodzajach skał, w tym granicie; nie powstały więc przez eony wiania zwykłych wiatrów.
  5. Trójkątne formy falowe wykazują ściskanie i rozszerzanie od nałożonych fal podłużnych i poprzecznych.
  6. Trójkątne formy falowe wykazują harmoniczne powtarzanie, zgodne z odbitymi falami uderzeniowymi.
  7. Trójkątne formy falowe wykazują nakładanie i znoszenie przy ściskaniu, zgodnie z odbitymi falami uderzneiowymi.
  8. Trójkątne formy falowe są równoległe do głównego uderzenia, zgodnie z odbitymi falami uderzeniowymi i przeciwnie do kierunku wiatru, zgodnie z naddźwiękowymi wiatrami, powstałymi z fali uderzeniowej.
  9. Trójkątne formy falowe wykazują mniej energii i bardziej łagodne przejścia w miększym materiale, a wyższe energie i ostrzejsze kąty w twardszym materiale.
  10. Trójkątne formy falowe wykazują przejściowe odbicia, udary prostopadłe i formacje z wariacji gęstości, zgodnie z naddźwiękowymi, odbitymi falami uderzeniowymi.
  11. Miejsca wybuchu wykazują koncentryczne pierścienie grzbietów ciśnieniowych, nawarstwianych zgodnie z kierunkiem wiatrów.
  12. Wiatry wewnątrz strefy wybuchu skierowane są poprzecznie do centralnej góry lub krateru (wiatry odśrodkowe), na co wskazuje warstwowość powerzchni na grzbietach ciśnieniowych i przyporach.
  13. W substratach strefy wybuchu można odnaleźć formacje warstw granicznych dla odbitych fal, co widać w wycięciu drogowym w Iranie.
  14. Krajobraz wokół strefy wybuchu jest pokryty materiałem, wykazującym wzorce przepływu wiatrów o dużej prędkości.

Podsumowuje to serię artykułów Wybuchający Łuk, na temat odbitych fal wstrząsowych i ich znaczenia. Przyszłe artykuły zbadają więcej dowodów na skutki rozbłysku łukowego w krajobrazie:

  • „Koguci ogon” i jak powstają wysokie góry
  • Wiatry podążające i jak niestabilność Kelvina-Hemholtza może zmieniać łańcuch górski
  • Złożone formacje górskie i łuki
  • Powiązanie fal uderzeniowych, fraktali i figur Lichtenberga w krajobrazie
  • Jak powstają skały
  • Przyczyna i natura rozbłysku łukowego
  • Podwodne kaniony, rowy i ryfty
  • Przykłady z archeologicznych i mitologicznych zapisków ludzkości

Niniejsze propozycje można zweryfikować. W rzeczywistości góry są najbardziej namacalnym z dostępnych dowodów na elektryny model wszechświata. Dowody te są pod naszymi stopami. Istnieją już stosy danych geologicznych, które czekają na ponowne zinterpretowanie. Geofizyka, zastosowana do oceny geologii jako konsekwencji sił elektromagnetycznych i hydro-dynamicznych, pewnego dnia to zmieni. Możesz mieć nawet możliwość przybliżenia tego dnia. Twoje komentarze są cenne.

Dodatkowe źródła:

Electric Universe Geology: A New Beginning | Space News

The Arc-Blasted Earth | Space News

Przebicia powierzchniowe

Wybuchający Łuk – Część 1

Wybuchający Łuk – Część 2


Andrew Hall jest inżynierem i pisarzem, który spędził trzydzieści lat w branży energetycznej. Był mówcą na konferencji EU2016 i można go znaleźć pod hallad1257@gmail.com lub https://andrewdhall.wordpress.com/

Wyjaśnienie: Proponowana teoria łukowych rozbłysków i wybuchów,ia ich skutków dla krajobrazu, są jedynie pomysłami autora, na podstawie obserwacji, doświadczeń skutków efektów udarów i hydrodynamicznych oraz dedukcji. Symulacja meteoru powietrznego Dr Mark Boslough dała znaczny wgląd w mechanizm fali uderzeniowej. Jego symulację można zobaczyć na YouTube: Mark Boslough. Autor nie rości sobie, że ta metoda jest jedynym sposobem, w jaki tworzone są góry lub inne formy geologiczne.

Pomysły wyrażone w Thunderblogach niekoniecznie wyrażają poglądy T-Bolts Group Inc lub Thunderbolts ProjectTM.

Przetłumaczono z: Arc Blast — Part Three

2 komentarze

  1. Chyba nikt w Polsce poza tobą nie rozumie jak teoria plazmowego kosmosu moze odmienić stan wiedzy o wszechwiecie.

    1. Dziękuję. Aczkolwiek nie twierdziłbym, że jedynym, skoro napisałeś ten komentarz 🙂 Na pewno istnieją też inni (w tym co najmniej jeden wykładowca akademicki), ale zgadzam się, że mnie chyba najbardziej widać w Internecie…

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *