Przebicia powierzchniowe

Prądy powierzchniowe

Autor: Andrew Hall

Gdy obwód elektryczny z wysokim napięciem jest wystarczająco przeciążony lub uszkodzony, prąd będzie poszukiwać alternatywnych ścieżek przewodzących w celu rozładowania się do ziemi. Powoduje to niebezpieczne wydarzenie o nazwie spięcia. Spięcie występuje również, gdy prąd wyładowuje się w łuku przez atmosferę. Wynik jest wybuchowy. Temperatura łuku daleko przekracza temperaturę powierzchni słońca, przekracza 35 000 ° F (19 400 ° C). Jest wystarczająco gorący, aby odparować miedziane przewody, produkując rozszerzającą się plazmę z naddźwiękowymi fali uderzeniowymi o ciśnieniu ponad 1000 psi. Uwalnia się szerokopasmowe promieniowanie o takiej energii, że odparowuje, topi i ablatuje materiały z dala od samego łuku. Nie jest wymagany bezpośredni kontakt z łukiem. Uszkodzenia pochodzą od gorącego wybuchu.

Spięcie wyładowuje się do podłoża wzdłuż ścieżki najmniejszej oporu w taki sam sposób, jak błyskawica. Jest prowadzone przez plazmę, powstałą z jonizacji powietrza. Podobnie jak błyskawica, może być pojedynczą iskrą, lub może rozdzielać się w pąk włókien, które skaczą po przerwach i szaleją po powierzchni. Powód, dla którego łuki mają tendencję do szaleństwa, ma związek przewodnością powierzchniową.

Przewodność powierzchniowa jest wysoce przewodzącą ścieżką, gdzie, w naładowanym środowisku, ciała stałe zbierają wokół siebie warstwę jonów przeciwnych. Jony gromadzą się w pobliżu przepływów prądowu i wysoce przewodzących materiałów, takich jak minerały i woda, dzięki zjawisku zwanemu efektem koronowym. Powstała warstwa skupienia jonowów otacza powierzchnię ciała jako warstwa podwójna w plazmy, zapewniając ścieżkę dla łuków prądowych.

Można pokazać, że łuki, prądy powierzchniowe mają znaczny wpływ na geologię Ziemi. A trzeba sobie wyobrazić łuk prawdziwie kolosalnego rozmiaru…

Ziemia nosi blizny wielu przebić przewodzej powierzchni. W tym artykule przedstawiam dowody, że astroblemy, spowodowane przebiciami, znajdują się na całym świecie i są łatwe do rozpoznania, gdy już się zrozumie, jakpowstają.

Astroblema jest terminem na starożytny krater. Zazwyczaj kratery są rozpoznawane jako okrągłe zagłębienia z podniesionymi brzegami i centralnym szczytami, powszechnie uważane za spowodowane meteorytem. Inny typ astroblemy może utworzyć meteor wybuchjący w powietrzu, gdzie żaden materiał skalnego w rzeczywistości nie uderza w ziemię. Zamiast tego, meteor eksploduje w górnej atmosferze, a jego substancja stała rozpyla się, tworząc bolid plazmy.

Kula ognia w plazmie ma taką samą prędkość, trajektorię i energię jako oryginalny meteor, a również uderza w ziemię, tworząc astroblemę. „Krater” w tym przypadku zazwyczaj ma kształt kropli lub motyla, ablatowany materiał, ze stromym i wąskim wzgórzem w centrum. Długi grzbiet jest analogiczny do centralnego szczytu w okrągłym kraterze i uważa się, że jest utworzony przez powybuchowe zassanie do wewnątrz naddźwiękowymi wiatrami w centralnym prądzie wznoszącym, jak „łodyga” grzyba termojądrowego. To centralne wzgórze lub blizna, definiuje ścieżkę bolidu plazmy, który spada pod wąskim kątem.

Badacze meteorów, dr Mark Boslough i zespół w Sandia National Laboratory, symulowali efekty meteoru eksplodującego w powietrzu. Dr Boslough jest znanym ich ekspertem, który badał nawet meteory Czelabiński i Tunguski. W tym 21-sekundowym wideo, ich symulacja rejestruje zstępującą ognistą kulę gorącej plazmy, pchając falę uderzeniową z ciepłem i ciśnieniem, która topi i ablatuje grunt poniżej.

Gdy fala odbija odbija się gwałtownie w górę, rosnące wiatry ścinają kolumnę prądu wstępującego, przeciwnie do uderzenia w dół. Ten naddźwiękowy prąd wstepujący, teoretyzuje doktor Boslough, zasysa stopiony materiał do strefy uderzenia, pozostawiając charakterystyczną, wypaloną powietrznie astroblemę – podłużne wzgórze z ostro zakończonym grzbietem i charakterystycznymi, trójkątnymi przyporami na bokach, otoczoną zewnętrzną strefą wybuchową stopionego gruzu.

Cechy astroblemów, w szczególności charakterystyczne trójkątne przypory, które je wyróżniają, są wyjaśnione przez niepokornego geofizyka, „łowcę kraterów”, w tym dobrze napisanym artykule: Katastrofa Komet.

Symulacje zespołu Sandia pokazują, jak bolid, wpadający do atmosfery pod płytkim kątem, może nadpalać góry. Te góry są widoczne na całym świecie. Jest to zgrubna i niekonwencjonalną teoria, która realistycznie opisuje te typy wzgórz, znacznie lepiej, niż konwencjonalna geologia.

Teoria przebicia powierzchniowego…

Cechą definiującą astroblemę jest powtarzający się wzór trójkątnych przypór, które wykazują harmoniczne powtarzanie kształtu, rozmiaru i częstotliwości. Stanowią one boki pasm wzgórz na całym świecie, na stokach od niemal poziomych do pionowych, i w rodzajach skał od osadów piaskowca po łupki i granit, ale zawsze mają te same wzory harmoniczne.

Harmoniczność jest widoczna, gdy wiele form fal jest „zagnieżdżonych” w większych formach fali. Gdy fale w liczbie całkwoitej są zagnieżdżone w większej długości fali, są zagnieżdżone, jest to sygnatura rezonansu harmonicznego. Trójkątne przypory wydają się być falami harmonicznymi, podobnie jak wzorce odbitych fal, które zrobiłby resonator liniowy. Brak uniformitarianistycznego procesu losowych uskoków, osiadania, podnoszenia, osunięć, a eony wiatru i deszczu można interpretować harmoniczne.

Przyjrzyj się uważnie i spróbuj policzyć, ile oktaw jest obecnych na poniższych górskich stokach:

Trójkątne przypory są konsekwencją odbijania fal uderzeniowych – wzorce interferencyjne nakładania się grzbietów ciśnienia, utworzonych przez fale uderzeniowe z przelatującego bolidu. Wzór szewronu z odbitych fal można dostrzec w atmosferze za F-18 na poniższym zdjęciu. Fale uderzeniowe podróżują w dowolnym ośrodku gazowym, płynnym lub stałych, a także elektromagnetycznym i plazmie. Naddźwiękowe wiatry jonowe, mocno napełnione stopioną skałą i kurzem, tworzą ośrodek plazmowy, stopiony przez odbite fale. Fale uderzeniowe złączają te przypory w góry, będąc napędzane przez naddźwiękowe, dośrodkowe wiatry.

Konwencjonalna teoria sejsmicznych fal uderzeniowych nie może tego wyjaśnić…

Trzęsienia ziemi również produkują fale uderzeniowe. Istnieje więc konwencjonalna teoria, w jaki sposób trójkątne przypory można utworzyć przez fale powierzchniowe z trzęsienia ziemi. „Fala miłosna” i podobne modele mogą teoretycznie powodować, że wytworzy się trójkątna przypora. Jest to model uproszczony, który jest niewystarczający do wyjaśnienia złożoności formacji faktycznie widzianych w naturze.

Teoria fal powierzchniowych – USGS

Odbite fale uderzeniowe od uderzenia pocisku rozchodzą się od miejsca uderzenia.

Praca doktora Boslough’a wykazuje, w jaki sposób bolid plazmowy może przypiec Ziemię, pozostawiając astroblemę o tych cechach. Jednak wkrótce potem nie umie podać pełnego wyjaśnienia. Idea, że są one tworzone przez meteory z kosmosu, nie trzyma się kupy. Prądy przewodzącego uskoku powierzchni kończą obraz tego, jak powstały astroblemy.

Deszcz bolidów z fragmentów komet, lub asteroid, będzie podróżować w określonej trajektorii – to jest fizyka – nie mogą one wylądować pod dziwnymi kątami względem siebie, ani nie podążają po falistych trasach przez setki mil terenu. Ale oto, co widać:

Te blizny nie są produkowane przez fragmenty komet lub asteroidów. Spowodowały je prądy z przebić powierzchniowych. W niektórych katastrofalnych wydarzeniach geomagnetycznych, Ziemia wyładowuje się zwykle przez atmosferę – stały przepływ energii przez huragany, burze, trzęsienia ziemi i wulkany – przeciążenie, a właściwie, spięcie. Pęki błyskawic i bolidy plazmy, tworzące łuki przez powierzchniowe ścieżki przewodzące nad ziemią, to one stworzyły te pęcherze.

Napływ na poziomie gruntu znosi materiał do tworzenia pasm wzgórz. Odbite fale wytopiły formy harmoniczne i wzory trójkątnych przypór – A. D. Hall.

W przeciwieństwie do bolidu meteorowego, prąd elektryczny nie lata prosto, ale ma ekstremalną energię, zdolną spowodować te same temperatury i ciśnienia jako bolid utworzony przez meteor z kosmosu, eksplodujący w powietrzu.

Ponieważ łuki elektryczne na ziemi biegną do gleb przewodzących; minerałów i wilgotnych regionów, śmieci, gałęzi i darni. Materiał zjonizowany, jaki niesie, zapala się, gdy bolid uderza ziemię i zostawia łezkowatą astroblemę.

Pola magnetyczne wokół prądu w plazmie wywołuje obrót wzdłuż osi poziomej swojego lotu, modyfikując prędkość wiatrów. Efekt ten powoduje, że jakieś wzgórza zostaną przepchnięte, będą płytsze z jednej strony i strome, z bardziej wyraźnymi trójkątnymi przyporami z drugiej. Wyrzucają gruz asymetrycznie i mogą wyrzeźbić dolinę wzdłużnie od środka wzgórza. Są to wszystkie cechy, jakie są zwykle widoczne i są wynikiem brutalnych, elektromagnetycznych i naddźwiękowych wybuchów.

Aby zrozumieć więcej o tym, jak prądy wewnętrzne Ziemi indukowane są środowiskiem elektromagnetycznym Układu Słonecznego, posłuchaj mówców z EU2015, Bruce’a Leybourne’a i Bena Davidsona, wyjaśniających teorie naszego środowiska elektromagnetycznego i gorących punktów prądów płynących wewnątrz Ziemi. Teraz wyobraź sobie te prądy wzmocnione aż do zwarcia i wytworzenia przebić powierzchniowych. Konsekwencje są widoczne w cechach astroblem. Ale astroblemy to tylko powierzchnia w historii prądów powierzchniowych. Pozostałe zaskakujące dowody będą badane w przyszłych artykułach. Wasze pytania, komentarze i pomysły, jak przebocia powierzchniowe mogą pomóc ponownie zdefiniować nasze zrozumienie geologii, są mile widziane.


Andrew Hall jest inżynierem i pisarzem, który spędził trzydzieści lat w branży energetycznej. Można go znaleźć na hallad1257@gmail.com lub https://andrewdhall.wordpress.com/

Pomysły wyrażone w Thunderblogach niekoniecznie wyrażają poglądy T-Bolts Group Inc lub Thunderbolts ProjectTM.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *