Wybuchający Łuk – Część 2

Autor: Andrew Hall

W „Wybuchający Łuk – Część 1” spojrzeliśmy na to, w jaki sposób wybuch łuku prądowego w atmosferze może wytworzyć naddźwiękowy udar i efekty wiatrowe, które tworzą góry. Zbadaliśmy trójkątne przypory na górach, które wykazują charakterystyczną formę fali stojącej z odbitych fal uderzeniowych. W szczególności zobaczyliśmy, jak ukłądają się warstwowy prostopadłe do kierunku wiatru i że wykazują kompresję i ekspansję nałożonych fal podłużnych i poprzecznych, których źródło jest ponad nimi.

Teraz badamy więcej przekonujących dowodów.

Harmoniki…

Poniższe obrazy są fotografiami Schlierena o wzmocnionych kolorach, przedstawiającymi odbijane fale uderzeniowe w tunelu wiatrowym.

Tunele wiatrowe zazwyczaj pokazują przepływ naddźwiękowy między dwiema powierzchniami. Początkowy udar odbija się od obu ścian, tworząc dwie trójkątne formy falowe, przylegające do siebie. Diamentowe wzory, które tworzą się między trójkątami, często nazywane są „Diamentami Udarowymi”.

W przypadku, gdy w powietrzu powstaje naddźwiękowa fala uderzeniowa, jest ona nieograniczona od góry, więc jedyną powierzchnią odbijającą jest ziemia i tworzy rząd trójkątów, zamiast dwóch przeciwnych wierszy.

Początkowa prędkość wiatru w pierwszej ramce (po lewej stronie) wynosi 2 machy. Pokazuje falę uderzeniową produkującej jeden i pół diamentu.

Tunel wiatrowy jest napełniany gazem pod ciśnieniem. Tak więc, gdy przepływ gazu trwa, ciśnienie i przepływ masy zmniejszają się ze zbiornika ciśnieniowego, obniżając prędkość macha wiatru.

Kolejne ramki pokazują niestabilność w falach uderzeniowych, gdy wiatr zwalnia. Formy falowe kompresują się i kąty fali pierwotnych i odbitych stają się mniej ostre.

Pionowe udarowe formy falowe, zwane udarami normalnymi, przechodzące przez trójkąty, zniekształcając się, a fala prostopadła przecina falę odbitą, powodując więcej odbić. Powstają nowe, mniejsze trójkąty i zastępują one oryginalną falę stojącą. Jest to harmoniczne odbicie pierwotnej fali uderzeniowej.

W końcowej ramce (na doe z prawej) prędkość wiatru maleje, trójkąty falowe są mniejsze i mają wyższą częstotliwość. Jest tam siedem diamentów udarowych, a początkowo był jednen i poł.

Ta sekwencja odbicia harmonicznego, gdy energia fali uderzeniowej rozprasza się, jest widoczna na trójkątnych przyporach ułożonych po bokach gór. Jak widać na poniższych obrazach, trójkąty są odkładane na trójkątach w wielokrotnościach harmonicznych, gdy kolejne warstwy materiału zostały zdeponowane przez wiatry naddźwiękowe, tunelowane przez odbite fale uderzeniowe.

Pierwszy obraz w tej grupie jest najbardziej pouczający. Można na nim zobaczyć dolne warstwy przebiegu harmonicznego, zaczynające się tworzyć na zewnętrznej krawędzi poprzedniej warstwy.

Odbicia harmoniczne, formujące się na końcu jednej warstwy, są w pełni wykształcone w następnej

Harmoniki w Iranie. Spójrzmy na te malutkie.

Harmoniki w warstwach mineralnych – Iran

Rezonans harmoniczny

Symfonia w krzemie – harmoniki w Iranie

Niestabilności, interferencje i znoszenie…

Przejścia w prędkości wiatru, kąt Macha i wieleu odbić tworzą niestabilności form falowych. Niestabilne fale segregują się i odsuwają od siebie podczas ekspansji, fragmentując formy falowe.

Albo zderzają się razem w ścisku, naciskając się wzajemnie. Fale uderzeniowe nie krzyżują się, ale załamują na sobie, jak interferujące pola magnetyczne.

Gdy fronty falowe się ściskają, formy falowe mogą być ściśnięte i skasowane. Na tym zdjęciu góry w Iranie, trzy formy falowe kompresują się i zniekształcają w krzywizny, gdzie fale, dociskane do siebie, wyginają środkową formę falową niemal do okrągłej postaci. W następujących warstwach, ściskana fala została całkowicie anulowana, a otaczające formy falowe połączyły się, rozciągając się, aby zamknąć lukę.

Podobne znoszenie się fali jest na następnym obrazku. Tutaj centrum fali jest anulowane przez sąsiednie formy falowe a sąsiednie rozszerzyły się, aby wypełnić brakującą długość. Przekątna linia uderzeniowa wcina w górę w miejscu anulowania. Wrzecina się w stylu krokowym, kilka warstw na raz, powodując zygzakowanie. Zauważmy proste, jak od linijki, linie uderzeniowe, które dzielą sąsiednie trójkątne przypory.

Złożone formy falowe…

Złożoność znajdujemy wewnątrz frontów uderzeniowych, wewnątrz samych trójkątów, jako wariacje ciśnienia i gęstości.

Zauważmy, że wariacje gęstości tworzą okrągłe formy w pobliżu górnej części tego obrazu Schlierena. Ta sama formacja znajduje się na zniekształconych trójkątnych przyporach, znalezionych w północnej Arizonie, pokazanych poniżej.

Należy również pamiętać, jak krawędzie trójkąta kierują się ku okręgowi, tak jak fale w górnej części obrazu Schlierena. Trzy małe przypory poniżej otworu pokazują uderzające podobieństwo rozmiaru i lokalizacji do form falowych w tym samym miejscu na obrazie Schlierena.

Oto kolejna dziura stworzona w trójkątnej przyporze. Ta jest w Iranie.

Stopa Lambda…

To wcięcie drogowe jest w Iranie i jest czasami opisywane jako uskok poślizgowy, który stworzył „zrąb-rów” lub basen i pasmo, w którym to się znajduje.

Tak nie jest. Ten kawałek w ziemi jest pozostawiony przez główny lub padający wstrząs (z lewej strony „V”) i jego odbity wstrząs (prawa strona „V”).

Jest to region graniczny, w którym początkowy udar odbija się od ziemi. Padający udar zakrzywia się gwałtownie w dół, a odbity jest prawie prosty. Tam, gdzie spotykają się fale odbita i padająca, istnieje formacja wspólna, zwana stopą lambda.

Zauwązmy krzywiznę padającego uderzenia i szczególne nachylenie warstw osadowych wewnątrz „V”. Są one podobne do ukośnych, przeniesionych wstrząsów, pokazanych na diagramie „V”. Oto kolejny obraz z szerszym widokiem. Stóp lambda jest tu łatwiejsza do rozpoznania.

Również, formacja niepokazana pierwotnie na diagramie, wycięcie w środkowej górnej części „V”, wynika z udaru, który skręca w dół, prostopadle do rozszerzającego się rogu odbitego udaru, zaznaczone jest na czerwono na diagramie „wcięcia drogowego” .

Ta formacja uderzeniowa jest wzdłuż boku wzgórza, w którym można zobaczyć układanie warstw w lewo. Powinna definiować zewnętrzną granicę początkowej fali uderzeniowej. Jeśli tak, powinienna ona tworzyć pierścień wokół góry. Podobne wcięcie w kształcie „V” należy znaleźć po przeciwnej stronie wzgórza. Jeśli to prawda, kąty padania i odległość między tą „V” i przewidywaną „V” po przeciwnej stronie, zawierają informacje o wysokości wierzchołka biegnącej tu fali.

Wnioski…

Na trójkątnych przyporach niezaprzeczalnie widoczne jest powtarzanie harmoniczne – dowód, że powstały one z sonicznego udaru. Jest to dowód, że zostały stworzone w jednym, spójnym wydarzeniu i nie mogły być wynikiem czasu i erozji.

Inne zbadane efekty również są unikalne dla fal dźwiękowych. W części trzeciej zostaną sprawdzone dowody na efekty elektromagnetyczne wybuchającego łuku.

Dodatkowe źródła:

Electric Universe Geology: A New Beginning | Space News

The Arc-Blasted Earth | Space News

Wybuchający Łuk – Część 1


Andrew Hall jest inżynierem i pisarzem, który spędził trzydzieści lat w branży energetycznej. Był mówcą na konferencji EU2016 i można go znaleźć pod hallad1257@gmail.com lub https://andrewdhall.wordpress.com/

Wyjaśnienie: Proponowana teoria łukowych rozbłysków i wybuchów,ia ich skutków dla krajobrazu, są jedynie pomysłami autora, na podstawie obserwacji, doświadczeń skutków efektów udarów i hydrodynamicznych oraz dedukcji. Symulacja meteoru powietrznego Dr Mark Boslough dała znaczny wgląd w mechanizm fali uderzeniowej. Jego symulację można zobaczyć na YouTube: Mark Boslough. Autor nie rości sobie, że ta metoda jest jedynym sposobem, w jaki tworzone są góry lub inne formy geologiczne.

Pomysły wyrażone w Thunderblogach niekoniecznie wyrażają poglądy T-Bolts Group Inc lub Thunderbolts ProjectTM.

Przetłumaczono z: Arc Blast — Part Two

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *