![](https://pirogronian.smallhost.pl/wp-content/uploads/2021/05/ngc7603_r.jpg)
Ta para oddziałujących galaktyk występuje w katalogu galaktyk osobliwych Haltona Arpa pod nazwą Arp 92. Obie galaktyki nie mają ze sobą nic wspólnego, poza mostem materii, który zdaje się je łączyć.
- Pierwsza jest galaktyką spiralną o z = 0,029.
- Druga byłaby kwazarem o z = 0,057.
- Ich przesunięcia ku czerwieni, będąc zupełnie różne, wskazują, że ich oczywista bliskość byłaby przypadkowym ułożeniem w osi z obserwatorem.
Istnieje jednak szereg „kości”
![](https://pirogronian.smallhost.pl/wp-content/uploads/2021/05/ngc_7603_RS1r.jpg)
Źródło: M. Lopez-Corredoira & Carlos M. Gutiérrez (astro_ph/0203466v227Mar2002)
Jednakże, pewne niedawne obserwacje ujawniły obecność, w głównej osi mostu materii, kolejnych dwóch obiektów (kwazarów) o absurdalnym przesunięciu ku czerwieni.
- Obiekt 2: z = 0,243.
- Obiekt 3: z = 0,391.
- Most materii: z = 0,03 (cokolwiek jest strefą pomiaru).
Bardzo ciężko nazwać to szczególne ułożenie obiektów przypadkiem.
Nie można wykluczyć hipotezy o wystrzeliwaniu tych kwazarów
przez galaktyki rodzicielskie. Wówczas potrzebne byłoby wyjaśnienie nienaturalnych przesunięć ku czerwieni, obserwowanych w grupie obiektów.
Przypomnijmy, że Halton Arp zaproponował, że owe nienaturalne przesunięcia oznaczają młode obiekty (dopiero co powstałe). Wraz z wiekiem nabierały one przesunięcia ku czerwieni zgodnego ze swoim środowiskiem. Pozwala nam to wyeliminować argument, często przytaczany przeciwko Arpowi, mianowicie, że powinniśmy obserwować wariacje przesunięć w mostach materii.
Hipotezy:
- Obiekt 1 jest galaktyką oddziałującą z NGC 7603.
- Most materii składa się z gwiazd, pyłu i gazu, podlegającym oddziaływaniu grawitacyjnemu obu galaktyk.
- Obiekty 2 i 3 są pęczniejącymi bąblami zjonizowanego gazu, pozostałymi po wybuchach gwiazd (supernowych).
Bąbel gazu rozszerza się gwałtownie, dajmy na to 5000 km/s. Światło wysłane z frontowej części bąbla jest przesunięte ku fioletowi, podczas gdy to wysłane z przeciwnej strony, ku czerwieni. Linia widmowa, wyemitowana w czerwieni, na przykład Hα (6563Å), jest w istocie podzielona na pół (Il. 1).
Co więcej, jeżeli bąbel znajduje się w kosmologicznej odległości, wówczas dzięki jego rozszerzaniu możemy odnaleźć linię widmową w świetle widzialnym (wysłaną z frontu) lub w podczerwieni (wysłaną z tyłu). Wykrycie i zidentyfikowanie takich bliźniaczych linii widmowych eliminowałoby jakiekolwiek wątpliwości co do natury i odległości bąbla.
![](https://pirogronian.smallhost.pl/wp-content/uploads/2021/05/Bulle_01.gif)
Il. 1. Rozszerzający się bąbel wodoru bez chmury pyłowej na drodze wzroku.
Niemniej jednak, i to jest znacznie bardziej prawdopodobne, na drodze do obserwatora światło napotka chmurę gazu lub pyłu (il. 2). Linie wyemitowane z frontu
bąbla zostaną w większości lub całkowicie zaabsorbowane. Z kolei światło podczerwone, wyemitowane przez tył bąbla, jest mniej absorbowane. Miara odległości jest wówczas kompletnie gmatwana przez tempo jego ekspansji.
![](https://pirogronian.smallhost.pl/wp-content/uploads/2021/05/Bulle_02.gif)
Il. 2. Rozszerzający się bąbel wodoru oraz chmura pyłu lub gazu na linii wzroku.
- Obiekcje:
- Powinno się wykryć charakterystyczne linie absorpcyjne pyłu, a nie wykryto.
- Odpowiedź:
-
Zarzut ten, wystosowany do nas przez samego Haltona Arpa, jest bardzo solidny. Jednak nie jest już taki gdy zauważymy, że w przypadku supernowej pył może, poprzez efekt kompresji, uformować powłokę z gradientem ciśnienia prędkości
powierzchni
bąbla gazowego.Ten gradient ciśnienia skojarzony jest z ułożonymi obok siebie liniami absorpcyjnymi. Należy oczywiście dodać do tego efekt turbulencji. W sumie, daje to bardzo szeroki filtr.
Brak wariacji przesunięcia ku czerwieni w moście materii, zarzucany Arpowi jako argument do odrzucenia jego pomysłu, jest wiec wyjaśniony. Pomysł, że przesunięcie to pochodzi z młodych obiektów jest całkowicie potwierdzony. Jest ewidentne, że z czasem efekt ten będzie malał ze względu na rozpraszanie się bąbla pyłu. Przesunięcie ku czerwieni przyjmie normalne
wartości.
Dokumenty do konsultacji:
- Anomalous redshift companion galaxies: NGC 7603 – N.A. Sharp.
- Strong spectral variability in NGC 7603 over 20 years – W. Kollatschny, K. Bischoff & M. Dietrich.
- Two emission line objects with z > 0.2 in the optical filament apparently connecting the Seyfert galaxy NGC 7603 to its companion. M. Lopez-Corredoira & Carlos M. Guttiérrez.
- The evolution of superbubbles and the detection of Lya in star-forming galaxies. – Guillermo Tenorio-Tagle, Sergey A. Silich, Daniel Kunth, Elena Terlevich and Roberto Terlevich – arXiv:astro-ph/9905324 v1 25 May 1999.
- § 10/05/2014 studum na temat przesunięcia ku czerwieni kilku typowych kwazarów, w tym NGC 7603: Expanding space, quasars and St. Augustine’s fireworks. O. I. Chashchina & Z. K. Silagadze – arXiv:1409.1708v1 [gr-qc]. Jesteśmy bardzo zadowoleni, że w końcu niektórzy naukowcy skupili się na tych kontrowersyjnych kwestiach.
Inne dokumenty:
- Katalog
Galaktyk Osobliwych
Haltona Arpa. - Strona z witryny Arpa.
- Kość w przesunięciu ku czerwieni (NGC 4319 & Mark 205).
Autor: Bernard Lempel ()
Przetłumaczono z: NGC 7603 and Strange Quasars
Przetłumaczył: Łukasz Buczyński