Fale Iwanowa

Jeżeli długości fal są różne, fala stojąca wciąż wykazuje charakterystyczną strukturę węzłów i anty węzłów. Mr Iwanow odkrył, że struktura ta oraz jej energia przemieszcza się w zależności od różnicy w długościach fali. Odkrył, że wzór węzłów i antywęzłów podlega skróceniu. Należy podkreślić, że układ ten doświadcza fali fazowej de Broglie’a. Wszystko to jest zgodne z Transformacjami Alfa, stosowalnych do wszystkich fal, włącznie akustycznymi.

Teoretycznie, fala stojąca jest wynikiem dwóch szeregów falowych, podróżujących w przeciwnych kierunkach. Można też dodać, że do otrzymania regularnej fali stojącej, ich amplitudy oraz długości powinny być równe. Jeżeli długości fal się różnią, efekt jest zaskakujący.

W latach 1981-1990 Mr Yuri Nikołajewicz Iwanow przeprowadził skrupulatne eksperymenty, używając fal dźwiękowych w obecności wiatru. co więcej, zaproponował kilka całkowicie nowych i interesujących hipotez na temat mechaniki materii, bazujących na zjawisku, które nazwał żywą falą stojącą. Aczkolwiek, ponieważ na to zasłużył, sugeruję, aby nazwać je po nim. Fale Iwanowa to istotnie bardziej specyficzne i właściwe określenie.

Fale Iwanowa są brakującym ogniwem pomiędzy relatywistyką Lorentza a ciągle czekającą na wyjaśnienie mechaniką materii. Zjawisko to musi być traktowane jako podstawa wszystkich praw fizyki. A zatem, powinno być rozważane, gdy studiuje się układy w ruchu, szczególnie w optyce i akustyce. Na szczęście, są łatwe w zrozumieniu i weryfikacji.

To nie jest teoria, to elementarne fakty.

Tutaj jest angielska wersja strony Yuri Iwanowa: http://mirit.ru/rd_2007en.htm.

1 – ruch.

Animowany gif poniżej pokazuje, że jeśli zachodzi różnica w długości fal, klasyczny wzór węzłów i anty węzłów porusza się.

Ruch fal Iwanowa.
Stosunek długości: R=λ2λ1=31=3
Prędkość układu: α=R1R+1=0,5c
Skrócenie akustyczne: 1α2=0,75
Skrócenie relatywistyczne: 1α2=0,866

Mr Iwanow podkreślił, że wewnętrzna energia fali porusza się z prędkością układu, którą nazwałem Alfa. Oczywiście, każdy węzeł będąc punktem stałej energii zerowej, działa jak lustro. Odbita energia porusza się pomiędzy sąsiednimi węzłami, więc koniec końców podąża za układem.

Dlatego właśnie mylące jest rozważanie fali stojącej jako dwóch zbiorów fal biegnących. Mogą być one w ten sposób generowane, i w większości przypadków wyliczane tą drogą. Ale z mechanicznego punktu widzenia, wynikowy układ jest inny. Dzieje się tak szczególnie w przypadku sferycznej fali stojącej, której centralny anty węzeł definitywnie nie podlega tej interpretacji.

Jest dobrze znanym faktem, że fale biegnące nie oddziałują ze sobą. Aczkolwiek, fale stojące – owszem. Pozycja antywęzłów może być nieco przesunięta, jeśli amplituda po obu stronach jest różna. Jest to fundamentalne dla mechaniki materii.

Mimo to, używam teoretycznego dodawania fal w celu odtworzenia fal Iwanowa, jak poniżej, ponieważ w większości przypadków daje to satysfakcjonujące wyniki.

Standing_Waves_02_Theoretical.mkv

2 – Skrócenie.

Skrócenie Dopplera zostało w widoczny sposób odkryte przez A. A. Michelsona, który próbował je wykryć w swoim słynnym interferometrze w 1887. Henri Poincare nazywał to aberracją i często mówił o kwadracie aberracji. Na skutek względności Einsteina, czynnik skrócenia Lorentza został zastąpiony czynnikiem gamma, który jest odwrotny: γ = 1/g.

W skrócie, nie ma zgodności co do wyboru symbolu na czynnik skrócenia Lorentza. Litera g wydaje się istotna, ze względu na powiązania z greckim symbolem gamma. Jej wartość jest z reguły wiązana ze znormalizowaną prędkością β, stosującą się do elektronu i materii, ale można też użyć prędkości alfa:

g=1α2

β=vc

g=1β2

γ=1g

Trzy animowane gody poniżej pokazują, że jeśli fale są różne, układ węzłów i antywęzłów doświadcza skrócenia. Regularne akustyczne przesunięcie Dopplera daje poprzeczne skrócenie zgodne z g. Skrócenie wzdłuż osi przemieszczenia wynosi kwadrat g. Relatywistyczne przesunięcie Dopplera daje mniejsze skrócenie, zgodnie z g wzdłuż osi przemieszczania, i zerowe poprzeczne.

Proszę zwrócić uwagę, że animacje poniżej przedstawiają ruchome fale Iwanowa widziane przez obserwatora poruszającego się z prędkością α. Dlatego węzły i antywęzły wydają się stacjonarne. W rzeczywistości poruszają się one z prędkością α względem ośrodka. dokonałem tego trudnego wyboru lata temu, gdyż rozmiar takiego gifa miał być mały. Niestety, w ten sposób fala fazy nie jest już poprawnie wyświetlana.

Brak skrócenia. Długości fal identyczne. Układ jest stacjonarny.

Skrócenie akustyczne: g2 = 0,75. Stosunek długości fal: R = 3; α = 0,5c; g = 0,866.

Skrocenie akustyczne: g2 = 0,5. Stosunek fal: R = 5,8257; α = 0,7071c; g = 0,7071.

Mr Iwanow podkreślił również, że, zakładając odpowiedzialność fal elektronicznych za wiązania chemiczne, zachowanie to w oczywisty sposób wyjaśnia skrócenie Lorentza-Fitzgeralda. Lorentz pokazał, że takie skrócenie doskonale wyjaśnia wyniki negatywnego efektu eksperymentu Michelsona, ale pod warunkiem, że częstotliwość maleje wraz ze współczynnikiem skrócenia.

W większości przypadków, choć może być generowana odmiennie, różnica długości wynika z efektu Dopplera. Niestety, Mr Iwanow eksperymentował tylko na falach dźwiękowych, ulegającym większemu skróceniu (w tym poprzecznemu), na skutek dźwiękowego efektu Dopplera. Relatywistyczny efekt Dopplera daje mniejsze skrócenie, ponieważ podstawowa częstotliwość maleje zgodnie z czynnikiem Lorentza. W tym przypadku nie zachodzi poprzeczne skrócenie, i dlatego nasz bezwzględny ruch względem eteru jest niewykrywalny.

Wideo poniżej pokazuje, że fale Iwanowa ulegają mniejszemu skróceniu, jeśli efekt Dopplera jest relatywistyczny.

Standing_Waves_06_Doppler.mkv

Wg mojej opinii wyjaśnienie skrócenia materii było największym przełomem Mr Iwanowa. Zdecydowanie skierował on trochę nowego światła na relatywistykę Lorentza. Fala fazy (poniżej), odkryta przez Mr de Broglie’a, wiele lat po publikacji Lorentza z 1904, również powinna poprawić nasze zrozumienie czasu lokalnego Lorentza.

3 – Fala fazy.

Poniżej, znów jest dobrze widoczna fala fazy, w postaci regularnych czarnych pasków, poruszających się w prawo.

Prędkośc fazy fali wynosi 1/α. Jej długość wynosi λ’/α. Równoważny klip wideo został wygenerowany dzięki wirtualnemu medium Delmotte’a-Marcotte’a: Standing_Waves_01_Ivanov.mkv

Obecnie najdokładniejsze zegary regulowane są przy użyciu oscylacji, uważanych za bardzo stabilne. Aczkolwiek fala fazy spowalnia pulsację przed ruchomym obiektem, tak więc okres ulega fluktuacji wzdłuż osi przemieszczenia. Okres rozpoczyna się z tyłu i co za tym idzie, czas wyświetlany przez szereg poruszających się zegarów stopniowo opóźnia się w przód, po osi x. Jest to prawdziwa przyczyna czasu lokalnego Lorentza.

Zatem, niezależnie od wolniejszego tykania, poruszające się zegary doświadczają przesunięcia czasu. Najbardziej spektakularnym potwierdzeniem tego jest procedura synchronizacji zegarów, kończąca się przesunięciem czasu wywołanym relatywistycznym efektem Dopplera. Regularny akustyczny efekt Dopplera jest z z tym wynikiem niekompatybilny.

Transformacje alfa

Fale Iwanowa można wyświetlić na komputerze przy pomocy transformacji Lorentza. Tym niemniej, oryginalny zbiór równań Lorentza nie daje właściwych wyników z powodu wielu anomalii, w tym niewłaściwej interpretacji czasu i przestrzeni. Lepiej jest mówić o konkretnych transformacjach, pasujących tylko do fal Iwanowa. Nazwałem je transformacjami alfa, gdyż znaczą one nowy początek na drodze nauki. Dzięki nim, badanie relatywistyki i mechaniki materii jest znacznie łatwiejsze.

Celem tutaj nie jest traktowanie o czasie i przestrzeni. Teoretycznie, fale Iwanowa są po prostu nałożeniem się fal idących w przeciwnych kierunkach, o różnej długości fali. Jedynymi dostępnymi zmiennymi są te dwie długości. A zatem, mamy do czynienia z podstawowym zjawiskiem fizycznym, które zdecydowanie nie powinno wymagać nie-euklidesowej geometrii…

Po pierwsze, zmienne x i x’ dane są w jednostkach długości fali. Muszą być potem przekonwertowane na piksele, ponieważ celem jest pokazanie fal Iwanowa na ekranie. Następnie, faza t musi być dana w jednostkach okresu fali, a następnie przekonwertowana na radiany. Chociaż są to jednostki przestrzeni i czasu, zdecydowanie nie są dane w metrach i sekundach.

Oczywiście, dzisiejsza relatywistyka jest bałaganem, ponieważ ekwiwalentne obliczenia dla elektronu i innej materii nie zostały właściwie wyjaśnione przez Lorentza, Larmora i Poincare’go. Na szczęście, można pozbyć się również równań Maxwella, ponieważ transformacje alfa pasują również do fal akustycznych, które nie są elektromagnetyczne z natury.

Tabela poniżej powinna być użyteczna w obcowaniu z falami Iwanowa. Dwie długości falowe, postępowa i wsteczna, są jedynymi zmiennymi. Pokazane jest, że we wszystkich przypadkach x i t muszą być dane zgodnie ze stosunkiem geometrycznym długości fal. W przypadku akustycznego efektu Dopplera, długości fal są krótsze. Zatem x i t odnoszą się do krótszego, geometrycznego stosunku, a transformacje alfa odtwarzają w końcu skrócenie akustyczne.

Transformacje Alfa

Długość fali postępowej: λf = 50

Długość fali postępowej: λb = 150

λf → Fale stojące Iwanowa ← λb

Stosunek dł. fali: R=λbλf=3

Prędkość układu: α=R1R+1=λbλfλb+λf=0,5

Stosunek arytmetyczny: λam=λb+λf2=100

Stosunek geometryczny: λgm=λbλf=86,60254

Czynnik skrócenia Lorentza: g=λgmλam=1α2=0,8660254

Prędkość fali fazy: v=1α=2c

Prędkość fali fazy: v=1α=2c

Skrócenie fali: λ’=g2λam=gλgm=75

Współrzędne w jednostkach długości fali (x = 1 = λgm)

Faza w radianach (t = 1 do 2π, używając λgm)

x’ = gx + αt

t’ = gt – αx

Transformacje alfa, zastosowane do fal Iwanowa. Mogą być one traktowane jako wstęp do transformacji Lorentza.

Diagram ten jasno pokazuje, że transformacje alfa są powiązane z teorią Pitagorasa. Geometryczny stosunek fal porównywany jest z arytmetycznym.

Poniżej znajduje się program komputerowy, pokazujący, jak naprawdę działają transformacje alfa. Małe wideo obok zostało wygenerowane tym programem. Możesz sprawdzić, lub skopiować kod źródłowy, jeśli chcesz odtworzyć fale Iwanowa na swój własny sposób: Standing_Waves_03_Transformations.bas, Standing_Waves_03_Transformations.mkv

Należy podkreślić, że prędkość alfa dotyczy również pola siły, odpowiedzialnego za wszelkie siły. Pola siły w rzeczy samej generowane przez elektrony, protony i inne cząstki, ponieważ przestrzeń pomiędzy nimi wypełniona jest falami podróżującymi w przeciwnych kierunkach. Szczególny przypadek dotyczy dwóch elektronów, gdzie ma miejsce elektrostatyczne pole siły. Dla przykładu rozważmy kulę bilardową,uderzającą o inną. Ich prędkości będą różne, relatywistyczny efekt Dopplera spowoduje dwie różne fale, więc pole będzie się przemieszczać z prędkością alfa. Pole energii również porusza się z tą prędkością, więc energia z ruchomej kuli jest stopniowo przekazywana nieruchomej. Dlatego właśnie ta druga przyspiesza, podczas gdy pierwsza zwalnia.

Jak widać z punktu pola elektrostatycznego, wszystko dzieje się tak, jakby obie kule zderzały się przy tej samej prędkości. W tym przypadku, mają dokładnie przeciwne akcje. Oto, dlaczego relatywistyka działa: jest to kwestia punktu widzenia. A zatem, zasada akcji i reakcji powinna być raczej zwana zasadą podwójnej akcji.

Na wideo poniżej można zaobserwować, że prawdziwa prędkość pola siły nie jest dokładnie prędkością arytmetyczną. Jest raczej relatywistyczna.

Alpha_Field_of_Force.7c.mkv

Prędkość ruchomego emitera wynosi 0,70,71 prędkości światła. Drugi [emiter] jest stacjonarny. Tym niemniej obserwator porusza się z prędkością alfa, więc oba zdają się poruszać w przeciwnych kierunkach. Proszę zauważyć, że fala poprzeczna ma taką samą długość dla obu układów. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy częstotliwość pulsacji zwalnia zgodnie z czynnikiem Lorentza.

Podkreślę fakt, że pole siły zawiera energię, oraz, że materia zawiera głównie pola siły. Naukowcy powinni uświadomić sobie, że ta energia jest dzisiaj głównym problemem, i poszukanie odpowiedzi, jak działają pola siły, jest najbardziej ważkim krokiem do jego rozwiązania.

Prędkość alfa jako odniesienie

Ponieważ absolutny ruch Ziemi względem eteru jest nieweryfikowalny, względność Lorentza opiera się na wybranym układzie odniesienia, postulowanym jako stacjonarny. Co prawda w rzeczywistości nie jest, ale założenie to pozwala nam odkryć jeszcze bardziej zaskakujący fakt. Prawda jest taka, że pośród wielu układów odniesienia o różnych prędkościach, każdy z nich może być uznany za stacjonarny, bez żadnych anomalii w wynikach.

Obecnym celem jest porównanie dwóch układów, poruszających się w przeciwnych kierunkach z tą samą prędkością. Ich skrócenie oraz czas (przynajmniej na początku) są takie same, nie ma transformacji czaso-przestrzennej. Można pokazać, że te dwa układy odniesienia można łatwo zmienić zgodnie z postulatem względności Poincare’go, przy użyciu pośredniczącego układu odniesienia alfa. Ze względu na bezwzględne współrzędne kartezjańskie, jest to najlepszy sposób na ich pogodzenie. Gdy używamy pośredniczącej prędkości alfa, paradoksy bliźniąt czy pociągu i tunelu stają się znacznie łatwiejsze. Mamy zatem w sumie trzy układy odniesienia. Podejście to jest zdecydowanie preferowane w relatywistyce Einsteina i Poincare’go, która okazała się w tym przypadku niepoprawna. Z drugiej strony, relatywistyka Lorentza wciąż pozostaje prawdziwa.

Można użyć tutaj matematyki, ale Skaner Czasu może łatwo przeprowadzić demonstrację w sposób znacznie bardziej bezpośredni. Wynik jest taki, że efekt Dopplera może zostać skasowany lub wyindukowany, mimo, że oba wyniki powstają przy użyciu tej samej procedury.

To wideo pokazuje niektóre zjawiska w znacznie lepszy sposób: Time_Scanner_Doppler.mkv.

Na szczęście, prędkość alfa jest zdecydowaną odpowiedzią na ten nierozwiązywalny problem. Nie działa ona z falami dźwiękowymi, ale wykazuje parę fantastycznych właściwości, gdy częstotliwość ruchomego układu zwalnia zgodnie z hipotezą lokalnego czasu Lorentza.

Z jednej strony, łatwo jest rozważać dwa układy poruszające się z tą samą prędkością w przeciwnych kierunkach. Ale z drugiej strony, nie jest dłużej możliwe uznanie jednego z nich za stacjonarny, a drugiego za poruszający się z podwójną prędkością. Takie założenie jest niekompatybilne z prawem dodawania prędkości Poincarego.

Okazuje się, że prędkość pośrednicząca alfa nie jest dana dokładnie stosunkiem arytmetycznym. Wynika raczej z prawa dodawania prędkości Poincarego, prędkości beta (równej w tym wypadku beta prim), będąc prędkością dwóch układów poruszających się w przeciwnych kierunkach.

λ”=β+β’1+ββ’

α=1gβ1+gβ

Lub bardziej prosto: α=1gβ

Poniżej jest wideo, które wyraźnie to pokazuje, w celu otrzymania dokładnie tej samej długości fali po obu stronach ekranu (jest to tzw. test Hertza), jedyną ,możliwą prędkością jest prędkość alfa. Jeden emiter jest stacjonarny, a drugi oddal się z prędkością beta, powodując relatywistyczne wsteczne przesunięcie ku czerwieni.

Standing_Waves_05_Alpha.mkv

Ponieważ obserwator rejestruje tą samą długość fali po obu stronach, które zdają się ulegać relatywistycznemu redsziftowi, zmuszony jest przypuścić, że on sam jest stacjonarny, a emitery oddalają się od niego z tą samą prędkością.

Test Hertza w ruchomym środowisku

Używając fal akustycznych, Mr Iwanow mógł opracować głęboką analizę swoich żywych fal stojących w ruchomym środowisku. Aczkolwiek, prędkość alfa jako odniesienie przy prawie dodawania prędkości Poincarego może się wydawać nieco egzotyczna. Niemniej istnieje jedna sytuacja, w której prędkość alfa okazuje się perfekcyjnie odpowiednia. W tym przypadku, oba generatory fal po obu stronach są na prawdę stacjonarne, a ekran odbijający porusza się wzdłuż łączącej je osi. Wiadomo, że test Hertza wytwarza fale stojące, ale w tym przypadku ekran się porusza. Tak więc, choć oryginalna fala nie ulega efektowi Dopplera, odbicie powoduje dwa efekty Dopplera w kaskadzie. Fale są szereg razy skrócone z jednej strony, podczas gdy są opóźnione z drugiej.

Efekt Dopplera na ruchomym ekranie nie jest często pokazywany. Warto uważnie przeanalizować widoczne na wideo poniżej efekty po obu stronach. Fale stojące Iwanowa są wyraźnie widoczne. Poruszają się jednak z prędkością alfa, tak jak ekran.

Standing_Waves_04_Hertz.mkv

Należy podkreślić, że zjawisko to działa zarówno z falami akustycznymi, jak i Hertza. Struktura węzłów i anty węzłów przesuwa się z prędkością ekranu, ale skrócenie jest różne po obu stronach. Ruch absolutny ekranu względem powietrza może być łatwo wydedukowany z porównanie dwóch wynikowych długości fali. Aczkolwiek, zakładając, że ekran jest nieruchomy, a z tą samą prędkością i kierunkiem poruszają się pozostałe dwa emitery, wciąż nie można wykryć ich absolutnego ruchu przez eter, z powodu relatywistycznego efektu Dopplera.

Fale częściowo stojące

Animacja poniżej pokazuje, jak fale stojące będą się zachowywać, jeżeli opóźniona lub ściśnięta fala będzie dwa razy silniejsza. Taka fala stojąca wytwarza bardzo osobliwy obrys strąka grochu. Ta niezwykła forma fal Iwanowa jest interesująca, ponieważ elektron zawiera taką falą po określonym dystansie. Faktem jest, że gdy elektrony zbliżają się do siebie, pole elektrostatyczne stopniowo zmienia się w pole gluonowe.

Interesującą myślą jest to, że forma fal pomiędzy wykazuje to samo zaskakujące przesunięcie fazy. Dlatego właśnie gdy elektron znajdzie się bardzo blisko sąsiada, przestaje go odpychać. Z powodu przesunięcia fazy, Neutron może zawierać tylko elektrony, i wykazywać zerowy ładunek.

Częściowe ruchome fale stojące. Przednia, skrócona fala jest silniejsza.
E1 = 67%; E2 = 33%; β = 0,5

Częściowa fala stojąca. Wsteczna fala jest silniejsza.
E1 = 33%; E2 = 67%; β = 0,5

Poprzeczna fala stojąca

Przed analizą fal stojących w płaszczyźnie poprzecznej, dobrze jest wiedzieć, co mamy z nimi wspólnego. Optycy wiedzą, że każda emitująca duża płaszczyzna (oraz równofazowa) wytwarza fale płaskie, ulegające dobrze znanej dyfrakcji Fresnela-Fraunhofera. Jednakże, wielu z nich wciąż ignoruje fakt, że ten wzór interferencyjny jest wiąż obecny, gdy emiter się porusza. W takim przypadku, równofazowa pulsacja musi być wolniejsza, zgodnie z czynnikiem Lorentza, g. Dwa małe wideo poniżej są wyraźną przesłanką, że jest to słuszna droga.

Doppler_Lorentz_2D_transverse_Fresnel_diffraction.avi

Parabola_Transverse_Doppler.mkv

Rozważmy dwa pociągi w spoczynku, umieszczone obok siebie na dwóch równoległych torach. ich płaskie boki odbijają fale dźwiękowe, można wiec miedzy nimi wytworzyć falę stojącą. Aczkolwiek, kiedy się poruszają, fala ta musi poruszać się pod kątem, zgodnie z ruchem powietrza. Jest to kąt Lorentza θ, dany przez arc sin β. Ponieważ jest przechylona, odbijające się fronty falowe dają efekt nożyc.

Dodatkowo częstotliwość musi maleć zgodnie z czynnikiem Lorentza, g. Oczywiście, front falowy musi przebyć dłuższą absolutną drogę, w celu osiągnięcia boku drugiego pociągu. Ich stałą, absolutna prędkość jest prędkością dźwięku, czas podróży jest koniec końców dłuższy.

Taka poprzeczna żywa fala stojąca zachowuje się bardzo dziwnie. Na animacji po lewej widać, co się stanie, gdy pociągi podróżują dość wolno (1/10) prędkości dźwięku (około 76 mph). W tym przypadku, Efekt nożycowy jest oczywisty. Po prawej, pociągi poruszają się z połową prędkości dźwięku. Skaner Czasu pokazuje, że punkty przecięć podążają za miejscami, gdzie czas lokalny Lorentza t’ się nie zmienia. Skanując ten diagram z prędkością fazy (1/α) zneutralizuje efekt nożyc i da regularną falę stojącą.

Pochylone fronty falowe dają efekt nożyc. To dlatego układ zdaje się poruszać w prawo z prędkością fali fazy.

Poprzeczne żywe fale stojące. Długość fali mierzona na osiach y i z nigdy się nie zmienia. Pozorna długość mierzona wzdłuż osi x jest długością fali fazy: λ⋅g/α. Zjawisko to jest lepiej widoczne na tym wideo: Phase_Wave.mkv

Mój ruchomy elektron wykazuje zarówno osiową i poprzeczną falę fazy. Co ciekawe, produkują one dwa nakładające się efekty Dopplera – przychodzący i wychodzący.

Należy podkreślić, że transformacje alfa reprodukują ten poprzeczny efekt pod warunkiem, że do zestawu równań dorzucimy równania Lorentza dla x i y:

y’ = y z’ = z

Układ poprzeczny różni się nieco od tego Iwanowa, ponieważ nie wykazuje różnic w długości fali. Podstawowa długość fali, do jakiej się odnosimy, może być taka, jak w układzie stacjonarnym. Aczkolwiek, z powodu pochylonych frontów falowych, długość fali mierzona wzdłuż osi poprzecznych, y i z, jest tylko pozorna. Zatem poprzeczna długość pozornie nigdy się nie zmienia, nawet, gdy w rzeczywistości się zmienia.

Ważna myśl jest taka, że od 1904 do 1995 Lorentz, Poincare i Larmor ciężko pracowali, w celu odnalezienia, dlaczego nie da się wykryć absolutnego ruchu Ziemi względem eteru. Wszystkie eksperymenty pokazały, że ruch zawsze jest względny. Jest to podstawa względności. Oczywiście, pierwszorzędny warunek do otrzymania takiego wyniku polega na tym, że poprzeczna długość się nie zmienia. Każde skrócenie lub rozszerzenie jest w rzeczy samej łatwo weryfikowalne, gdy dwa układy spotykają się na tej samej płaszczyźnie.

A ponieważ odległość może być łatwo zmierzona przy użyciu danej długości fali, jest to sprawą najwyższej wagi, że efekt Dopplera jej nie zmienia. Poprzeczna długość fali elektronu, odpowiedzialna za wiązania chemiczne, również nie powinna się zmieniać. Na szczęście, wolniejszy czas Lorentza (częstotliwość pulsacji) odtwarza tą stałą falę poprzeczną, pomimo efektu Dopplera.

Fale Iwanowa doskonale wyjaśniają skrócenie Lorentza-Fitzgeralda.

Ważną sprawą jest to, że fale Iwanowa się skracają. Kiedy połączył to zjawisko z dobrze znanym skróceniem Lorentza-Fitzgeralda, Mr Iwanow był świadomy, że dokonuje się ważny krok w celu wyjaśnienia relatywistyki.

Chciałbym podkreślić wagę odkrycia Mr Iwanowa. Lorentz prawidłowo wyjaśnił względność w 1904, ale jego hipoteza skrócenia została przez naukowców odrzucona, jako, że nie potrafił on tego cudu. W końcu, relatywistyka Lorentza nigdy nie została przebadana, a on sam ją porzucił.

Pytanie brzmi: dlaczego materia się skraca? Cytat poniżej jest odpowiedzią na to fundamentalne pytanie.

Jako model, każde ciało stałe może być rozpatrywane jako pakiet fal stojących, z atomami w węzłach. Atomy są źródłami fal, a fale stojące są wynikiem interferencji. Każde przemieszczenie węzła powoduje natychmiastowe przesunięcie odpowiedniego atomu.

− Yuti Iwanow (http://mirit.ru/rd_2007en.htm)

Niezrównane wyjaśnienie Mr Yuri Iwanowa dotyczące skrócenia Lorentza-Fitzgeralda.

Faktem jest, przemieszczenie węzłów wyjaśnia przemieszczania i skracanie materii. Dodatkowo, Mr Iwanow zauważył, że wewnętrzna energia fal również porusza się z tą samą prędkością. Dzisiaj jest dobrze znanym faktem, że materia zawiera energię. Jest to w rzeczywistości kolejna jasna wskazówka, że wciąż jesteśmy na właściwej drodze. Transformacje alfa pasują tylko do fal Iwanowa, gdyż są kompatybilne z falami dźwiękowymi, są jednak podobne do transformacji Lorentza. Jedyną różnicą jest użycie i znaczenie zmiennych x i t. Zatem, transformacje Lorentza są jawnie powiązane z wysoko praktycznym i weryfikowalnym zjawiskiem: falami stojącymi Iwanowa.

A zatem, należy ponownie rozważyć wersję relatywistyki Lorentza. Fale Iwanowa, zastosowane do materii perfekcyjnie wyjaśnia, dlaczego absolutny ruch Ziemi w eterze nie może być wykryty. W końcu! Nie zajmujemy się już dłużej ezoterycznymi ideami Einsteina o przestrzeni i czasie.

Rytmodynamika

dodałbym, że Mr Iwanow próbował rozwiązać problem energii przy użyciu tego, co nazwał rytmodynamiką. Jest to genialne. Rozwinąłem jednak jej własną interpretację, gdyż fale biegnące nie oddziałują. Tylko fale stojące reagują, i jest do dobra wiadomość, ponieważ pola sił i materia zawierają fale stojące. Nieuchronnie przyjdzie rozważyć pola sił, gdy analizuje się siły i energię.

Pewne charakterystyczne częstotliwości są już zdolne do wyekstrachowania pewnej ilości energii z materii. Na przykład, światło słoneczne powoduje reakcje chemiczne w roślinach. Promieniowanie podczerwone i ciepło, czyli niższe częstotliwości, powodują spalanie się węgla w obecności tlenu. Zjawiska takie są możliwe, ponieważ zewnętrzna 8-elektronowa zewnętrzna warstwa, jest odpowiedzialna za wiązania chemiczne. Pokazałem już, że kubiczna budowa atomu doskonale tłumaczy wiązania chemiczne. To silnie wskazuje, że elektron nie krąży wokół jądra. Jeśli są stacjonarne, mogą być przechwycone przed każdym z 8 wierzchołków, jeśli ta pozycja jest niezajęta. Na obrazku poniżej, elektron z jednego atomu jest przechwycony przez inny.

Kwestia jest taka, że ta konfiguracja jest silnie elastyczna. Pomimo oddziaływań silnych, rządzących w jądrze atomowym, jest zdolna do wysokich wibracji amplitudy. Podgrzanie takiej molekuły ponad dany próg (albo wystawienie na silne promieniowanie podczerwone), z pewnością rozdzieli te dwa atomy. Proces ten wymaga energii.

Wiązania chemiczne są wrażliwe na wibracje.

Z drugiej strony, zimny węgiel i tlen z reguły nie tworzą tlenku czy dw3utlenku węgla. Muszą być ogrzane, żeby losowy ruch elektronów jednego atomu zmusił go do penetracji którejś ze stref przechwytywania drugiego atomu. Co interesujące, proces ten wytwarza silne dodatkowe wibracje, ponieważ oba atomy zachowują się tak, jakby był połączone silną struną. Wynikowe ciepło może połączyć ze sobą więcej atomów z sąsiedztwa, zaczyna się więc reakcja łańcuchowa. Tak powstaje ogień.

Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Jest dobrze znanym faktem, że wewnątrz protonów i neutronów pola gluonowe odpowiadają za niezwykle silne siły.

Elektrostatyczne pola siły składają się ze zbioru dwóch biegnących fal sferycznych. Struktura pola gluonowego jest podobna, ale elipsa pozostaje stacjonarna, gdyż składa się ze zbioru dwóch fal stojących.

Zdecydowanie powinniśmy sprawdzić, jak te wszystkie pola sił oddziałują przy różnych wejściowych częstotliwościach. Dowolne stabilne pole siły oddziałuje jak skompresowana struna. Silne wibracje ze stałą częstotliwością lub z serią stałych harmonicznych może spowodować przekształcenie się pola gluonowego do konfiguracji o niższej lub wyższej energii, może je stworzyć lub zniszczyć, powodując wybuch energii. Przy szczęściu, przez wzgląd na warunki rezonansu, może to spowodować nawet reakcje łańcuchową.

Gabriel LaFreniere

Pierwotnie przetłumaczono z: http://matterwaves.info/sa_plane.htm

Kopie:

http://rhythmodynamics.com/Gabriel_LaFreniere/sa_plane.htm

http://www.mysearch.org.uk/websiteX/html/3%20Ivanov’s%20Waves.htm

2 komentarze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *