Jacques Moret-Bailly podaje nam następujący przepis:

Składniki:

• Zużyta, stara gwiazda (średnica 10 km), wciąż o masie Słońca.
  • Chmura wodoru; brudna? To dobrze.
  • Pośrednik: wzbudza wodór, który zachęca kilka promieni świetlnych do pocałunku, a następnie idą one dalej, jakby nic się nie stało. Ale promień światła widzialnego zaczerwienił się, podczas gdy promieniowi termicznemu jest ciepło.

Naprzód!

Umieść gwiazdę w chmurze. Jest cała zapchana, połyka wodór, który rozbija się na niej, podgrzewając ją do ponad 1 000 000 K: staje się akretorem. Nie bądź zaskoczony: akretory to wymysły teoretyków, których nigdy nie widziano.
Twoja gwiazda wytwarza promieniowanie rentgenowskie, ultrafioletowe itd.

A chmura?

Kiedy spada na gwiazdę, staje się gęstsza niż prawdziwa atmosfera. Kiedy dochodzi do quasi-kontaktu z gwiazdą, jest bardzo ciepła, jej atomy jonizują się z zapałem, plus wodór, a także kilka ładnych linii emisyjnych z zanieczyszczeń… Nieco dalej, atomowy wodór, który jest wzbudzony, zaczerwienia światło, które go przecina tak szybko, że linie widmowe nie mają czasu na emisję lub absorpcję w sposób widoczny.

Dalej, w rzeczywistości znacznie dalej, wodór jest nadal atomowy, ale zbyt zimny, aby mógł zostać wzbudzony. Ale pośrednik czuwa: absorpcja linii „Lymana” w dalekim ultrafiolecie wzbudza atomy. Podczas czerwienienia światło zmiata częstotliwości Lymana, więc nie ma czasu na widoczną absorpcję. Katastrofa: promień, który został już zarejestrowany, dociera do głównej linii Lymana (Lya ), zaczerwienienie prawie się zatrzymuje, wszystkie linie pojawiają się w widmie, szczególnie linia Lyb. Zaczerwienienie wznawia się do momentu, gdy linia Lyb, która właśnie została zarejestrowana, dotrze do linii Lya; następnie proces ten jest wznawiany tak długo, jak długo istnieje wystarczająca ilość energii ultrafioletowej, budując skalę linii. Skalę tę nazywamy „lasem Lymana”.

Uważaj!

Nie wybieraj zbyt młodej gwiazdy: wygenerowałaby ona dużo szumu radiowego, który zjonizowałby gazy o wystarczająco dużej gęstości i straciłbyś największe linie widmowe!

Jak to lepiej sprzedać

1. Spraw, żeby to wydawało się ogromne: Jeśli chodzi o multiplety w widmie, widać, że względna zmiana częstotliwości Dn/n jest prawie stała. Jeśli chcesz wmówić, że ta zmienność jest spowodowana efektem Dopplera, powiedz, że „stała drobnej struktury” jest zmienna. Następnie miej nadzieję, że ci uwierzą.
2. Ukryj jej wiek: Ukryj linie widmowe żelaza lub uzasadnij ich obecność oryginalną teorią.
3. Promowanie akcesorium: Chmura generuje tyle promieniowania cieplnego, że można twierdzić, że jest pełna gorącego pyłu.
4. Rób psikusy: Zaczerwienij małą galaktykę lub inny obiekt, zanieczyszczając go światłem ultrafioletowym emitowanym przez kwazar, do którego następnie się zbliżysz. Ale trzymaj się z dala od supernowych: jest tam tak dużo wodoru, że nie zobaczysz już swojego kwazara.
5. Etc.

Przepisu nie chroni patent.

Mnóstwo okazji do dobrej zabawy!

…i może kilka złośliwości!

Bibliografia:

1. Od Jacquesa Moreta Bailly’ego, do wyboru:
   • Interaction between incoherent light beams propagating in excited atomic hydrogen: applications in astrophysics.
   • http://adsabs.harvard.edu/cgi-bin/nph-bib_query?2004astro.ph..6631M.
   • arXiv:astro–ph/0406631 v1 28 Jun 2004.
   • The Case file of Jacques Moret Bailly : (General Documentation on the CREIL effect)
   • Spectroscopie théorique des quasars et loi de Karlsson.  §  
2. Strona Johna Talbota: Y.P. Varshni and J. Talbot (doskonałe odniesienie)
3. Quasar (Wikipedia)
4. http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap951023.html.
5. http://www.noao.edu/image_gallery/html/im0127.html.
6. http://arxiv.org/abs/astro-ph/0409215 (patrz niżej

Niedawne obserwacje

9 września 2004 r. został opublikowany dokument opracowany przez zespół składający się z :
Pasquale Galianni, E. M. Burbidge, H. Arp, V. Junkkarinen, G. Burbidge et Stefano Zibetti, noszący tytuł:
The Discovery of a High Redshift X-Ray Emitting QSO Very Close to the Nucleus of NGC 7319.
Artykuł ten dotyczy galaktyki NGC 7319, która znajduje się w Kwintecie Stephana.
14 stycznia 2005 roku Pasquale Galianni zwrócił naszą uwagę na ten niezwykły dokument. Dziękujemy.

W pobliżu centrum tej galaktyki i wyraźnie nad nią odkryto kwazar. (Na końcu strzałki na obrazku obok). Kwazar ten znajduje się na końcu ukształtowanego strumienia materii, który wydaje się pochodzić z jądra galaktyki.

Redshift galaktyki: 0,022
Redshift kwazara: 2,114

Na poniższym zdjęciu możemy również zauważyć, że kwazar najwyraźniej wchodzi w interakcję z otaczającą go materią w galaktyce.

Wniosek

Ta obserwacja jest z pewnością dowodem na to, że pewne przesunięcia ku czerwieni, które nazywamy kosmologicznymi, mają swoje źródło bez żadnego związku z możliwą ekspansją wszechświata.

Efekt CREIL, zastosowany do kwazarów, mógłby dać racjonalne i „proste” wyjaśnienie tego zjawiska.

---

Autor: Bernard Lempel ()

Przetłumaczono z: Recipe: Fabricate your own Quasar

Przetłumaczył (z pomocą deepl.com): Łukasz Buczyński