Procesy biorące udział w powstawaniu pojęcia siły
zostały opisane wcześniej, nieuniknione jest więc pewne powtórzenie.
Naszą współczesność cechuje brak jednoznacznego spojrzenia oraz odpowiedzi na naturę sił.
Jesteśmy kierowani definicjami:
Siła jest sednem działania, ale nie samym działaniem.
Siła jest powodem zmiany prędkości ciała.
W rytmodynamice siła jest konsekwencją przesunięcia fazy i różnicy częstotliwości. Zmiana tych parametrów burzy równowagę układu elementów. Dla układu nie ma znaczenia, czy korelacje fazy i częstotliwości zmieniają się na skutek wewnętrznych czy zewnętrznych czynników. Jest to całkowicie inne podejście, w którym siła, powodująca zmianę prędkości ciała, jest formą różnic w fazie i częstotliwości. Niemniej przyczyny siły jako działania leżą w elementach układu, dążących do wyeliminowania szczeliny pomiędzy nimi a dziurami potencjału. Szczeliny te są eliminowane przez ciśnienie fal wywierane na elementy kierowane w ten sposób ku dziurom potencjału. W skrócie, siła ruchu powstaje wewnątrz ciała. Jeśli elementy mają możliwość swobodnego ruchu ku przesuniętym dziurom potencjału, układ się porusza. Jeśli jest powstrzymywany, blokada nadchodzi pod wpływem siły. Gdy zmienia się przesunięcie fazy, zmienia się również siła blokady. Niektórym opis ten może się wydawać długi, jest jednak precyzyjny.
Rytmus: Co rozumiesz przez to, że główna przyczyna ruchu i sił leży w zwykłym przesunięciu fazy? Owo przesunięcie również musi być jakoś realizowane, potrzebny jest jakiś rodzaj działania, również zewnętrznego. Oznacza to, że natura siły leży dużo głębiej…
Dynamikus: Masz rację, ta sekwencja przyczyn jest z natury nieskończona. Odnosimy się więc tylko do najbliższej przyczyny, jak gdybyśmy rozważali wszystko w odwrotnej kolejności: wynik działania → samo działanie → przyczyna działania → przyczyna przyczyny etc. (…)
Opór wobec zmiany prędkości lub przeciw-siły powstaje, gdy nie jest zachowana odpowiedniość pomiędzy przesunięciem fazy a trybem prędkości. Jeżeli prędkość układu (przyspieszenie) jest większa, niż pozwala na to przesunięcie fazy (różnica częstotliwości), obserwujemy opór. Jeżeli prędkość jest poniżej przesunięcia fazy (a przyspieszenie jest mniejsze, niż wynika to z różnicy częstotliwości), powstaje siła napędowa, nadrabiająca opóźnienie. W obu przypadkach mamy do czynienia z siłą wewnętrzną, która przywraca synchroniczność pomiędzy parametrami układu a procesami w ośrodku falowym.
Il. 113. Spadaniu w polu grawitacyjnym towarzyszy szukanie kompensacji braku prędkości (przyspieszenia) poprzez siłę; i opór, jeżeli prędkość (przyspieszenie) jest zbyt duża.
Rytmodynamiczna definicja siły napędowej
Siła napędowa to określenie tych zmian wewnątrz ciała, które powodują jego ruch i jego podtrzymanie bez wpływów zewnętrznych.
Wspomniano wcześniej, że miarą takiej siły jest pęd. W przeciwieństwie do mechaniki klasycznej, rytmodynamika traktuje ruch jako wartość absolutną.
- (5.01)
Gdy układ przyspiesza, mówimy o przyroście jego pędu, i łączymy to ze wzrostem przesunięcia fazy w czasie.
- (5.02)
Siła napędowa jest agregatem konkretnych procesów, które albo prowadzą do ruchu i jego zachowania, albo do siły przyłożonej do blokady.
Dla układu o przesunięciu fazy, siła napędowa jest wewnętrzna. Dla blokady, którą układ próbuje pokonać, siła napędowa jest zewnętrzna.
Yuri N. Iwanow
Rytmodynamika – 5.01
Przetłumaczono z http://rhythmodynamics.com/rd_2007en.htm#5.01