10 lutego 2024
Autor: Mathias Huefner
To, co obecnie wiemy o kosmosie, zawdzięczamy falom elektromagnetycznym, które nasze teleskopy otrzymują z kosmosu, a nie fantazjom współczesnej idealistycznej fizyki, która desperacko próbuje rzutować swoje pomysły na świat, robiąc jedynie zamieszanie.
James Clerk Maxwell pomysłowo opisał fale elektromagnetyczne jako dwa prostopadłe wiry, jeden elektryczny i jeden magnetyczny, które uciekają ze źródła, a tym samym dostarczają nam informacji o tym źródle. Jednak Maxwell nie wziął tego układu równań różnicowych z powietrza, czego nie zrozumiała większość kolejnych pokoleń fizyków, mimo że potwierdził to Heinrich Hertz. W XIX wieku miał po swojej stronie kilku doskonałych badaczy, na których podstawowych ustaleniach oparty jest nasz obecny dobrobyt.
Fizyk Andre Koch Torres Assis, profesor z University of Campinas (Brazylia) (link) przyczynił się do ponownego odkrycia pomysłów i ustaleń tych doskonałych naukowców poprzez skrupulatne zbieranie starych tekstów i tłumaczenie ich z pomocnikami na angielski, aby zachować je w pamięci świata. Jednym z tych specjalnych naukowców, których przywrócił na światło dzienne, jest Niemiec Wilhelm Weber, którego dzieło było tak potężne, że miało trwały wpływ na XIX-wiecznych fizyków daleko poza granicami Niemiec.
Historia
Wilhelm Eduard Weber urodził się w 1804 roku jako syn profesora teologii Michaela Webera w Schlossstrasse 10 w Wittenbergii w domu ze Złotą Kulą. Dorastał z dwoma braćmi. Ze względu na wydarzenia wojny wyzwoleńczej spod rządów napoleońskich około 1813 r. i przeniesienia Uniwersytetu w Wittenbergii, jego rodzina przeniosła się przez Bad Schmiedeberg do Halle nad rzeką Saale. Tutaj Weber odwiedził Latinę z Francke Foundations i wziął udział w badaniach eksperymentalnych przeprowadzonych przez jego starszego brata Ernsta Heinricha, co doprowadziło do opublikowania książki Teoria Fali, Oparta na Eksperymentach (Lipsk 1825). W tym samym czasie Weber studiował, otrzymał doktorat u Johanna Salomo Christopha Schweiggera w 1827 r. i zakończył swoją habilitację tezą na temat teorii rur organowych, gdzie był zainteresowany zachowaniem wibracji.
Po niezwykłej profesórze w Halle przyjął wezwanie do Göttingen (Królestwo Hanover) w 1831 r., gdzie został profesorem fizyki na Uniwersytecie Georg-August. Tam stracił urząd 14 grudnia 1837 r. Wraz z sześcioma innymi profesorami Göttingen (patrz Göttingen Seven), kiedy protestował przeciwko uchyleniu konstytucji. W rezultacie Weber mieszkał jako prywatny uczony w Göttingen lub odbywał długie podróże.
W 1843 r. Weber został wezwany do Lipska, dopóki nie był w stanie wrócić do swojej starej pozycji i jego przyjaciela Carla Friedricha Gaussa, badacza Ziemi i niemieckiego ojca geometrii nieeuklidesowej. Współpraca między tymi dwoma mężczyznami była bardzo owocna. Zbudowali elektromagnetyczny telegraf już w 1833 roku. Aby to zrobić, położyli dwa miedziane przewody nad dachami miasta Göttingen i przekazali komunikację telegraficzną między instytutem fizyki a obserwatorium magnetycznym obserwatorium w Wielkanoc 1833. Według tradycji, która może być po prostu legendą, pierwszy telegram (w kodzie podobnym do kodu Morse’a, który został wymyślony później) zawierał tekst: „Nadchodzi Michelmann”. (Michelmann był sługą instytutu.) W Królestwie Hanoweru nie było jednak zastosowania takiego przełomowego wynalazku.
W 1836 r. Weber założył stowarzyszenie magnetyczne wraz z Gauß-em i Alexandrem von Humboldt. Jednostka pomiaru strumienia magnetycznego została nazwana Weber, ku pamięci jego osiągnięć.
Pomnik grupowy w Göttingen upamiętnia ten wielki wyczyn nauki.
Siedzący Gauss trzyma w dłoni drut, który już nie istnieje. W czasie tego wynalazku w 1833 r. Gauss miał już 56 lat, ale Weber miał zaledwie 29. Pomnik nie ujawnia różnicy wieku między ludźmi; Wydają się raczej w tym samym wieku. Gauss został przez rzeźbiarza Ferdinanda Hartzera podkreślony jako ważniejszy.
Nauka
Porównując ilość ładunku mierzonego elektrostatycznie i elektrodynamicznie, Weber zauważył, że ważna była stała, która miała wymiar prędkości. Weber i Kohlrausch podali wartość tej stałej, która wynosiła C ≈ 3,1 × 10 8 ms – 1 i, w ramach dokładności pomiaru, zgodzili się z wartością prędkości światła w próżni zastosowanej w tym czasie 1F. Kirchner – Determination of the Velocity of Light from Electromagnetic Measurements According to W. Weber and R. Kohlrausch; American Journal of Physics 25, 623 (1957); doi: 10.1119/1.1934570. Ten wynik zainspirował Maxwella do przekonania, że światło było fali elektromagnetycznej. Wynika to z równań Maxwella (opublikowanego w 1864 r.), Że fale elektromagnetyczne propagują się z prędkością, którą można obliczyć za pomocą następującego równania:
Odkrycie opublikowano w 1857.
Tutaj μ0 jest stałą pola magnetycznego, a ε0 jest stałą pola elektrycznego plazmy próżniowej. Każdy materiał ma takie stałe pola, a na granicach materiału prędkość światła, a tym samym kierunek zmian czoła fali, co ma fundamentalne znaczenie dla optyki naszych teleskopów. Tożsamość kwestii kosmicznej plazmy ze stałą z eksperymentu Wilhelma Webera i Rudolfa Kohlrauscha otrzymała w ten sposób teoretyczne uzasadnienie, nawet jeśli Albert Einstein chciał później to zanegować, przyjmując prędkość światła jako stałą, co było efektem Dopplera. Einstein, a później Heisenberg dokonali wyłomu w fizyce od realistycznej fizyki do idealistycznego poglądu na tę dyscyplinę, który nie został jeszcze przezwyciężony.
Wnioskiem z równań Maxwella i pracy Webera jest to, że kształt elektronu nie może być kulisty, co widzimy wielokrotnie w dzisiejszych reprezentacjach. W rzeczywistości Maxwell opisał w swoich równaniach wiry, a obwód oscylacyjny, który emituje fale elektromagnetyczne, składa się z kondensatora i cewki z drutu. Jest zatem znacznie bardziej przekonujące, że elektron składa się z tych samych elementów niż przekonanie, że wewnątrz elektronu znajdują się kwarki, których nigdy nie wykryto.
Naładowane statycznie kule nigdy nie mogłyby wygenerować prądu elektrycznego, ponieważ odpychałyby się wzajemnie. Dlatego Weber już wtedy szukał lepszego wyjaśnienia dla prądu elektrycznego. Jak pokazuje czwarty tom pracy Webera, jego model jądra atomowego opierał się na siłach czysto elektromagnetycznych. Ujemne nośniki ładunku, elektrony, zostały odkryte dopiero w 1897 roku przez brytyjskiego fizyka Josepha Johna Thomsona, a drugi budulec, dodatni proton, został przypuszczalnie odkryty przez Wilhelma Wiena w 1898 roku, a następnie potwierdzony przez Ernesta Rutherforda w 1919 roku. Oznaczało to, że znaleziono dwa stabilne bloki konstrukcyjne natury, a tym samym jej matematykę, którą dziś zaimplementowaliśmy w naszych komputerach. Thomson następnie opracował model atomowy w 1903 roku, zgodnie z którym atom składa się z równomiernie rozłożonej, dodatnio naładowanej masy, w której poruszają się ujemnie naładowane elektrony. Model ten nie mógł jednak zwyciężyć. Podejmę jednak ten pomysł ponownie, nie zapominając również o eseju Hermanna von Helmholtza na temat ruchu wirowego, w którym podkreśla on, że każde włókno wirowe, które nie napotyka granicy faz, zamyka się w pierścień wirowy. Odnosi się to do elektronów i prądów Birkelanda, które tworzą kosmiczną sieć, jak uczy Benoît Mandelbrot w swojej „Geometrii fraktalnej natury”. Natura dziedziczy zasady budowy od najmniejszych struktur do tych większych.
Kiedy kulista masa zaczyna się obracać, staje się obrotową elipsoidą ze względu na swoją bezwładność. Jeśli jednak elipsoida ta ma również moment magnetyczny, elipsoida ta zwęża się w osi obrotu i powstaje torus, który ma dwie różne prędkości obrotowe, które są do siebie prostopadłe. Rezultatem jest skręcony torus. Rzut takiego torusa na płaszczyznę jest falą de Broglie’a. Nic dziwnego, że teoria kwantowa wyłoniła się z takiej projekcji. Gdyby ładunki oscylowały, pojawiłby się problem wyjaśnienia stale zmieniającego się przyspieszenia podczas oscylacji. Równanie Plancka dla energii elektronu E=hν musi być wtedy nazywane E=hω, ponieważ jest to częstotliwość kołowa. Stała Plancka odnosi się zatem do wpływu elektronu na przeszkodę, a energia zależy od masy obiektu wywołującego efekt. Jest to funkcja, a nie symetryczna zależność.
Ostatecznie protony są również toroidami, które są splątane z elektronami w jądrze atomowym. Neutrony w ogóle nie występują w jądrach atomowych, a neutrony uwalniane podczas rozszczepienia jądra atomowego nie są ani neutralne, ani stabilne. Same siły magnetyczne są wystarczające, aby utrzymać struktury jądra atomu razem. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w mojej książce „Dynamiczne struktury w otwartym kosmosie”.
Strukturalny model atomu oparty na elektrostatyce został już zaproponowany przez Edwina Kaala na konferencji EU2017 w Phoenix. Obecnie Andre Koch Torres Assis podjął się przetłumaczenia i zredagowania najważniejszych prac Webera z zakresu elektrodynamiki na język angielski w czterech tomach z pomocą zespołu tłumaczy-wolontariuszy, a tym samym udostępnienia ich na całym świecie w postaci plików PDF, nadających się do odczytu na komputerze, na jego stronie internetowej. Piąty tom jest w przygotowaniu.
Cztery poniższe książki są również dostępne w formie drukowanej za pośrednictwem Amazon.
- 1F. Kirchner – Determination of the Velocity of Light from Electromagnetic Measurements According to W. Weber and R. Kohlrausch; American Journal of Physics 25, 623 (1957); doi: 10.1119/1.1934570
Dr Mathias Hüfner jest niemieckim tłumaczem-wolontariuszem projektu Thunderbolts. W latach 1964-1970 studiował fizykę w Lipsku, specjalizując się w technologii pomiarów analitycznych izotopów promieniotwórczych. Następnie pracował w Carl Zeiss Jena do 1978 roku nad rozwojem analizy spektralnej mikroskopów laserowych. Był tam odpowiedzialny za rozwój oprogramowania do oceny danych spektralnych. Później zrobił doktorat na Uniwersytecie Friedricha Schillera w dziedzinie inżynierii i pracował tam przez 15 lat jako asystent naukowy. Kilka lat po zmianach w Niemczech Wschodnich, przez ostatnie kilka lat przed przejściem na emeryturę, pracował jako niezależny nauczyciel informatyki.
Od 2015 roku Mathias prowadzi niemiecką stronę Projektu Thunderbolts http://mugglebibliothek.de/EU, a jego najnowsza książka nosi tytuł Dynamic Structures in an Open Cosmos.
Pomysły wyrażone w Thunderblogach niekoniecznie wyrażają poglądy T-Bolts Group Inc. lub The Thunderbolts Project.
Przetłumaczono z: On the History of Electrodynamics and Conclusions for the Electric Universe
- 1F. Kirchner – Determination of the Velocity of Light from Electromagnetic Measurements According to W. Weber and R. Kohlrausch; American Journal of Physics 25, 623 (1957); doi: 10.1119/1.1934570