To jest obraz SOHO Lasco-C3, zrobiony rodzącemu się rozbłyskowi. Widzimy silny przepływ plazmy na godzinie 4-tej.
Czym dokładnie jest rozbłysk słoneczny?
Rozbłysk słoneczny definiowany jest jako nagła, intensywna i eksplozywna zmiana w poziomach elektromagnetycznym plazmy w górnej atmosferze Słońca. Innymi słowy, jest to silne wyładowanie elektryczne w plazmie górnej atmosfery słonecznej. Strumienie elektronów, oraz prądy Birkelanda, złożone z naładowanych cząstek plazmy, tworzą potężne pole magnetyczne. Gwałtowna zmiana w poziomach energii w plazmie powoduje intensywne promieniowanie, w praktycznie całym zakresie widma, mocno podobnie, jak podczas uderzenia pioruna na Ziemi. To wysoko energetyczne wyładowanie elektryczne emituje m inn promienie rentgena oraz gamma, jak również fale radiowe. Satelita RHESSI zarejestrował na Ziemi te same emisje rentgena i gamma, które zarejestrował też w rozbłyskach słonecznych.
W miarę, jak rozbłysk się rozwija, widzimy silny przepływ prądu pomiędzy górną atmosferą a heliosferą.
rozbłysk pojawia się z reguły wtedy, gdy pomiędzy zewnętrzną otoczką Słońca a jego górną atmosferą powstanie wystarczająca ilość energii elektromagnetycznej (wariacja ładunku). energia ta jest nagle uwalniana jako wyładowanie elektryczne przez plazmę Układu Słonecznego. Ponieważ Słońce jest najmasywniejszym ciałem w Układzie Słonecznym, wyładowania koncentrują się na jego górnej atmosferze. Ilość energii, wyzwalanej podczas jednego rozbłysku, może przekraczać milionów 100-megatonowych bomb wodorowych.
Z czasem wyładowanie przyjmuje znany, włóknisty kształt prądu Birkelanda. Pole magnetyczne oraz elektryczne wyładowanie podążają równoległymi spiralami.
Jedna z pierwszych współczesnych wzmianek o rozbłyskach słonecznych pochodzi z 1 września 1859, kiedy dwaj naukowcy, Richard C. Carrington i Richard Hodgson, niezależnie od siebie obserwowali plamy. Tego dnia obaj zaobserwowali duży, jasny rozbłysk. Burza elektromagnetyczna, która potem nastąpiła, spowodowała znaczne szkody w sieci telegraficznej w Stanach Zjednoczonych oraz Europie. Największy rozbłysk, jaki kiedykolwiek zanotowano, nazwano „Wielki Tatuś” (klasa X), miał miejsce w 1945.
W miarę, jak proces wyładowania postępuje, włókno prądu Birkelanda rozciąga się i rozprasza, rozchodząc się po heliosferze.
Gdy energia elektromagnetyczna jest uwalniana przez słoneczną atmosferę, cząstki, włączając w nie elektrony, protony, neutrony oraz jadra pierwiastków, ulegają reostrykcji plazmowej, nagrzewając się i przyspieszając w stronę otoczki słonecznej. Energia uwalniana podczas typowego rozbłysku jest rzędu 1027 watów. Duże rozbłyski mogą wyemitować do 1032 watów energii. Energia ta jest milion razy większa, niż uwalniana w trakcie wybuchu wulkanu. Mimo, iż brzmi to imponująco, jest to mniej niż jedna dziesiąta całkowitej energii emitowanej przez Słońce w każdej sekundzie.
Michael Mozina
Link do oryginału: http://www.thesurfaceofthesun.com/solar_flare.htm