Równanie selektora świata

W teorii Heima tensor krzywizny ogólnej teorii teorii względności jest zastępowany „kosmicznym kondensatorem”, ponieważ krzywizna jest tutaj opisywana przez kondensację pewnej liczby metronów. (Szkic 1; patrz s. 123 i nast.) A równanie pola dla zakresu makro jest zastępowane równaniem selektora w zakresie mikro. W Innsbruck Heim powiedział o tym „równaniu wyboru świata” w 1992 roku:

„Zasadniczo jest to prawo wyboru – zasada selekcji (w końcu selekcja oznacza wybór). Możesz sobie wyobrazić dowolną liczbę 6-wymiarowych struktur geometrycznych, które mogą być strukturami świata. Są jednak wszystkim innym, niż to. Nie wszystko, co możesz sobie wyobrazić, musi istnieć. I tutaj możemy zobaczyć następujące czynności: Jeśli efekt tego „selektora świata” – jak to nazywamy – staje się selektorem pustym w dowolnej geometrycznej 6-wymiarowej strukturze, jaką możesz wyrażać matematycznie, więc jeśli stanie się zerem, istnieje prawdziwa struktura świata, który jest odwzorowana z R₆ w przestrzeni i czasie i reprezentuje procesy fizyczne, które możemy zaobserwować. Jeśli jednak różni się od zera, mamy prawdziwą strukturę tego świata.

Oznacza to, że jeśli ustalę to prawo selektora – ten światowy selektor = 0 od samego początku, otrzymuję wszystkie struktury materialne energetycznej czasoprzestrzeni.

Teraz możesz rozwiązać to równanie selektora świata. To właśnie zrobiłem w tomie 2¹.”

Ta praca okazała się bardzo trudna i nie jest łatwo krótko przekazać wyprowadzenie innym fizykom. W 1980 roku Heim powiedział autorowi:

„Na przykład, jeśli oddzielić selektory, jest to tylko 20 do 30 stron formuł matematycznych – bez tekstu. Kto by chciał to przeczytać?

Wtedy – zrobiłem te rzeczy w 1961 roku – pokryłem pismem dużą tablicę 20 razy w czasie jednego popołudnia. I wciąż pamiętam, pracowałem i zapomniałem o wszystkim wokół mnie, pisałem swoje formuły, pracowałem i podkreślałem, jak zawsze, cokolwiek potrzebowałem do kontynuowania, podkreślałem i wycierałem na szczycie i dalej pisałem. Wytarłem tablicę do czysta, a potem kontynuowałem…

To była szalona praca.”

Ponieważ Heim nie używał żadnych fizycznych wielkości w swoich obliczeniach, aż do ich końca nie był pewien, czy w ogóle istnieje rozsądny fizyczny odpowiednik dla splątanych procesów oscylacji geometrycznych lub wymiany między maksimami a minimami ściskania struktury. W 1981 roku Heim rozmawiał o tym z kolegą:

„Jak już nie wiedziałem, czy przychodzę, czy odchodzę, powiedziałem do mojego ojca: „W porządku. Z okularami mogę teraz pracować na tablicy. W porządku. Ale jeśli nic fundamentalnie odmiennego nie przychodzi nam na myśl co do formalnego opisu, będziemy mieli przestać. W takim przypadku po prostu nie będę w stanie sobie z tym poradzić”…”

Studiując pracę Heima, czytelnik może pojąć trudne i złożone podejście ostatecznie przez niego wypracowane.

Einstein miał rację, zakładając, że struktura materii musi wynikać z geometrii czasoprzestrzeni. Jednak wielu fizyków uważa, że tylko teoria kwantowa może do niej prowadzić. Nie wierzą, że klasyczne podejście Einsteina lub półklasyczne, tj. obejmujące koncepcję kwantów, ale bez żadnej interpretacji probabilistycznej, może zakończyć się powodzeniem.

„Oczywiście, to nonsens, jeśli ktoś powie:„ Mr. Heim wydaje się nie rozumieć wiele z teorii kwantowej, jako, że była ostatecznie napisana w sposób półklasyczny. Ale w żaden inny sposób nie jest możliwy, ponieważ same relacje są nieliniowe. Jednak dokładnie tego potrzebujesz, aby opisać masy o ciężarze – innymi słowy masy energetyczne! Jednak jedyną rzeczą, która jest faktycznie dostępna w wielu pomiarach, których do tej pory nikt nie zrozumiał, jest tak duża liczba mas cząstek, które są ujawnione przez instytuty wysokich energii, a także ich kwantowo-teoretyczne prawa zachowania. Ale te cząstki częściowo wydają się wykluczać i zaprzeczać sobie nawzajem. Jednak półklasyczne rozwiązanie pokazuje, że ten schemat jest obecnie podawany jako analogia do rzeczywistości tych cząstek elementarnych.

Następnie niektórzy z moich kolegów nazwali to „równaniem świata”. To nie jest to, co jest! Pod tym względem termin „równanie świata” jest zbyt duże w przypadku niektórych rozmiarów. Jest to selektor świata, ponieważ ma zastosowanie tylko w obszarze fizycznym. I ta fizyczność jest ostatecznie tylko fragmentem, który jest dla nas dostępny dzięki naszej budowie ciała i strukturze mózgu. Jest to jednak fragment nadrzędnej całości świata. Ale to należy najpierw zrozumieć. Wtedy zrozumiesz, że w ogóle nie może istnieć coś takiego jak „równanie świata”! To też jest zbędne!

Punktem wyjścia do dalszych rozważań jest prawo wymiarów i selektor świata. Zachęcono mnie do wzięcia tego punktu wyjścia, ponieważ instytuty wysokich energii, na przykład niemiecki synchrotron elektronów (DESY), potwierdził poprawność relacji. To dlatego, że tutaj możesz znaleźć mnóstwo prognoz, jeśli masz pojedyncze cechy cząstek, obliczone przez komputer. Następnie ludzie z DESY wdrożyli formuły w dużym centrum danych; i program działa. Teraz pojawiają się setki danych. I wykazano, że tak naprawdę nie istnieje podstawowa ilość, która nie została tutaj zarejestrowana, która nie jest tutaj poprawnie odtwarzana. Nigdy wcześniej nie było czegoś takiego i wszyscy mi tego pogratulowali.”

Oczywiście, Burkhard Heim otrzymał tylko pochwałę i zachętę od kolegów, którzy mieli przynajmniej podstawową wiedzę na temat jego dzieł, takich jak fizycy cząstek w DESY. W 1981 r. większość fizyków nie mogła uwierzyć, że Heim znalazł wzór na masę jako samotny wojownik i nadal nie mogą w to uwierzyć. Zamiast zapoznać się z tą teorią, kategorycznie odrzucają ją z formalnych powodów. Powodem tego jest to, że Heim – wbrew zwyczajowi – nie publikował swojej kompleksowej pracy w specjalistycznych czasopismach w języku angielskim, ale w książkach. Raz po raz Heim był za to krytykowany.

„A potem znów byli krytycy”, wyjaśnił Heim, „Nie powiedziałbym nic, gdyby ci krytycy byli fizykami rozróżnienia, ale ci ludzie… powiedzieli, że wszystko to był tak na prawdę nonsens, gdyż wartości masy określone przez Heima były zbyt dokładne. Zgodnie z rozkładem Gaussa musieli znajdować się gdzieś powyżej lub poniżej wartości faktycznie mierzonych. Ale ci faceci zapomnieli o jednej rzeczy: może dokładność wyników nie zależy od niewłaściwej teorii. Zupełnie odwrotnie: ta teoria może być dokładnie zgodna z rzeczywistością!

Ludzie wątpili, że osiągnąłem te wyniki za pomocą teorii struktury, a nie po prostu majsterkowania przy liczbach. Ale kiedy mój przyjaciel zapytał sceptyka: „Czy faktycznie czytałeś książkę Heima?” Odpowiedział „nie”. Muszę powiedzieć, że taka krytyka wydaje się raczej śmieszna.”

Błędny pogląd fizyków, którzy skrytykowali Heim, opiera się na założeniu, że teoria kwantowa jest potrzebna w celu opisania cząstek elementarnych, ponieważ teoria ta rządzi zasięgiem mikro. Teoria kwantowa zawiera układy równań liniowych. Obiekty determinujące są operatorami stanu przestrzeni funkcyjnej i mogą być reprezentowane przez funkcje prawdopodobieństwa.

Jednak w przypadku jednolitej relacji masy według Heima, operatory są powiązane w nadrzędnym kontekście nieliniowym. Nie można po prostu dodać wyników nieliniowych systemów równań, aby osiągnąć nowe wyniki. Oznacza to, że dla mas powszechna forma teorii kwantowej wcale się już nie stosuje.

Elektron: $\mathrm{\eta <mroot><mrow><mn>1</mn><mo>+</mo><msup><mn>\pi </mn><mn>2</mn></msup></mrow><mn>4</mn></mroot>}=<mn>\pi </mn><mn>4</mn>$,

ładunek: $4{\mathrm{\pi }}^2=\pm 3\left(3+\sqrt{\eta }\right)$

* (Inna wersja, z korespondencji tłumacza:

$e^{\pm }=\pm \frac{3}{4{\pi }^2}\sqrt{2\vartheta \frac{\hslash }{R}}$, $q^{\pm }=e^{\pm }$

gdzie:

$\vartheta =5n+2\sqrt{n}+1=\mathrm{7,93991266}$

$n=\frac{\pi }{\sqrt[4]{{\pi }^4+4}}=\mathrm{0,98998964}$

$R=\sqrt{\frac{{\mu }_0}{{\epsilon }_0}}=\mathrm{376,73037659}$ omów ).

Stała struktury subtelnej: ${\left(2\mathrm{\pi }\right)}^5\alpha =\eta \left(5\eta -2\sqrt{\eta }-1\right)$

Masa: $c\eta m=4\sqrt[4]{\mathrm{\pi }}\sqrt[3]{3ħs\gamma \mathrm{\pi }}\sqrt{\frac{cħ}{3\gamma }}$, m = sm_e, s = 1 [m]

Potencjał grawitacyjny: , E = 1 [m²]

Zasięg grawitacji:

$R=\rho \left(1+\frac{b\rho }{\gamma m}\right)\left(1–\sqrt{1–{\left(1+\frac{b\rho }{\gamma m}\right)}^2}\right)$

1Heim, B., 1984: “Elementarstructuren der Materie” [Elementarne struktury materii], tom 2; Innsbruck: Resch.