Krater Sor Juana, około 94 km średnicy. NASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Carnegie Institution of Washington
7 listopada 2014
Czy Merkury i Księżyc mogą być bliżej spokrewnione, niż pierwotnie sądzono?
18 marca 2011 sonda Messenger (Mercury Surface, Space Environment, Geochemistry and Ranging) weszła na orbitę wokół Merkurego. Ostatnim pojazdem badającym Merkurego był Mariner 10, podczas swojej podruży ku Wenus. Przeleciał on obok Merkurego 29 marca i 21 września 1974 oraz ponownie 16 marca 1975. Aczkolwiek, ponieważ niewszedł na orbitę, jego przyrządy pokładowe zmapowały tylko 45% powierzchni planety.Ponieważ Messenger orbituje wokół Merkurego więcej niż 3 lata, tajemnice Merkurego mogą się teraz doczekać wyjaśnienia.
Merkury intryguje naukowców kosmicznych, gdyż posiada procesy które muszą być dopiero zrozumiane
. Łańcuchy kraterów oraz stopione zagłębienia rozciagające się z depresji, szerokie na ponad 60 km. Płaskie środki i pionowe ściany są oznakami, że zostały one zrobione przez łuki elektryczne, nie przez uderzenia meteorów w powierzchnię.
Historia Merkurego jest przypuszczalnie jedną z ekstremalnych. Jego powierzchnia jest silnie pokiereszowana, pełna stromych kanionów, wznoszących się na szereg kilometrów skarp, oraz kraterów penetrujących skorupę kilka kilometrów w głąb. Różnice pomiędzy nizinami a wyżynami wynoszą w niektórych regionach 8 kilometrów. Merkury przypomina Księżyc bardziej, niż jakiekolwiek inne skaliste ciało. Księżyc ma 3475 km średnicy, podczas gdy Merkury – 4880 km. Wydaje się, że oba ciała doświadczyły katastrof w przeszłości, które pozostawiły na nich niemal identyczną topografię.
W poprzednim Zdjęciu Dnia na temat krateru Arystarch, wspomniano, że [jego] otoczenie wykazuje wiele charakterystyk zdarzeń elektrycznych: stopione kratery, wydłuzone kratery oraz łańcuchy kraterów. Naukowcy planetarni preferują traktować te zjawiska jako rezultat upadku materiału wyrzuconego z krateru Arystarch miiony lat temu
. Aczkolwiek pleciona natura kraterów tworzących pierścień i obecność teras wewnątrz, przeczą hipotezie impaktu.
Mówi się zwykle, że powierzchnia Merkurego jest przykładem bombardowania meteorytowego. Aczkolwiek, przeważają tam raczej ślady aktywności elektrycznej, niż ślady fal uderzeniowych, przechodzących przez warstwy. większość odłamków na powierzchni Merkurego okazuje się być pozostałościami po upadku materiału wyniesionego eksplozywnie przez wyładowanie plazmowe. Zwykle, jak na zdjęciu na górze, kratery posiadaja niewiele, o ile jakiekolwiek, odłamki je otaczajace. Otoczenie krateru z reguły pozbawione jest głazów czy mniejszych okruchów.
Merkury posiada słabe pole magnetyczne, na powierzchni jego intensywność wynosi 1% ziemksiego. Jego odchylenie od osi polarnej wynosi prawie 500 km. Poniewa średnica Merkurego wynosi 4880 km, rezultatem jest niemal 20% przesunięcie kątowe. Chociaż sądzi się, że Merkury posiada stopiony zewnętrzny rdzeń, nikt nie wie, czy generuje on pole magnetyczne, jak Ziemia, czy pole to jest częścią skorupy, jak na Marsie. nikt nie wie, jak stopiony rdzeń może w ogóle istnieć w Merkurym, skoro planeta wydaje się zimna i martwa. Wnętrze powinno schłodzić się eony temu.
Kolejna teoria mówi, że słabe pole magnetyczne Merkurego spowodowane jest wolną rotacją. Merkury robi obrót w 59 ziemskich dni, czyniąc z siebie najwolniej obracającą się (po Wenus) planetę. Bardziej prawdopodobne jest, że problematyczna teoria dynamo
jest błędna. Fizyk Elektrycznego Wszechświata Wal Thornhill twierdzi, że powoli obracające sie naładowane ciało tworzy słabe dipolowe pole magnetyczne. Magnetometr na satelicie powinien pomóc rozwiązać anomalie magnetyczne Merkurego.
Naukowcy z NASA czsto odnoszą się do swoich znalezisk jako do tajemnic
, którym trzeba poświęcić lata badań. Źródłem konfucji jest odwrócenie rozumowania. To nie Ziemia powinna być używana do wyjaśnienia Układu Słonecznego. Odnajdywane wszędzie formacje geologiczne dostarczają alternatywny punkt widzenia.
Stephen Smith
Przetłumaczono z https://www.thunderbolts.info/wp/2014/11/07/close-cousins/