Ten stereoskopowy obraz M57 (NGC 6720) ujawnia strukturę głębi. Źródło: Jukka Metsavainio
1 września 2014
Mgławica Pierścień mogłaby się nazywać mgławicą Tuby
.
Dwubiegunowy wypływ
jest terminem często używanym do opisania struktur mgławicowych, jak ta powyżej, aczkolwiek jego przyczyna pozostaje kłopotliwa dla astronomów. Przeważająca opinia jest taka, że struktury te tworzą węzły
na skutek wiejących
przez nie gazów i pyłów: wiatry
spowodowane przez fale uderzeniowe
eksplodujących gwiazd. W wielu przypadkach mgławica określana jest mianem gwiazdotwórczej
, ponieważ silne promieniowanie rentgena oraz ultrafiolet uważane są za oznakę reakcji jądrowych wewnątrz chmury. Mówi się, że wiatry i fale uderzeniowe powodują ściskanie i gęstnienie delikatnych chmur, przy których obłoczek dymu wydaje się ciałem stałym, w coraz gęstsze skupiska, dając ewentualnie początek gwiazdom.
Z drugiej strony teoria Elektrycznego Wszechświata widzi płynącą przez przestrzeń plazmę, nie gaz. Stosuje się do nich fizyka elektryczności, nie fizyka wiatru. Wewnątrz otoczki mgławicy planetarnej znajduje się jedna lub więcej powłok plazmy, lub też warstw podwójnych, działających jak kondensatory, na przemian gromadząc i uwalniając energię elektryczną. Prąd wewnątrz powłok na przemian zwiększa się i zmniejsza.
Naładowane cząstki w ruchu stanowią prąd elektryczny. Prądowi elektrycznemu towarzyszy pole magnetyczne, które go otacza i maleje w miarę oddalania się. Pole magnetycznie staje się mocniejsze, gdy więcej naładowanych cząstek podąża w tym samym kierunku, lub kiedy poruszają się szybciej. Jony przemieszczające się w polu magnetycznym są ściskane w kierunku osi. Fizycy plazmowi nazywają to skurczem Benneta
.
Wyładowanie elektryczne w chmurze plazmy tworzy warstwy podwójne wzdłuż jego osi. Po jednej stronie powstaje ładunek dodatni, po drugiej ujemny. Pomiędzy stronami powstaje silne pole elektryczne, a jeśli do warstwy podwójnej dociera dostatecznie dużo prądu, będzie się ona jarzyć (w przeciwnym razie będzie w niewidocznym trybie ciemnego prądu
).
Lampa neonowa, emitująca tylko światło o częstotliwości wzbudzenia, jest bardziej poprawnym modelem mgławic. elektryczność, przechodząca przez gaz neonowy, powoduje jego przejście w plazmę i świecenie na żółto. Inne gazy, takie jak tlen i wodór, emitują światło niebieskie i czerwone, a cięższe pierwiastki mają swoje własne kolory. Mgławica Pierścień emituje światło we wszystkich tych kolorach.
Pomysły te są nieznane astronomom, którzy myślą wyłącznie w kategoriach grawitacji oraz masy, a rzadko myślą o ładunkach. O ładunkach płynących wzdłuż pola magnetycznego myślą jak o dżetach
, zamiast o przyległych do pola prądach Birkelanda. Nagłe zmiany w gęstości i prędkości naładowanych cząstek myślą jak o fali uderzeniowej
, zamiast jak o warstwie podwójnej, mogącej nawet wybuchnąć.
Zachowanie plazmy sterowane jest fluktuacjami w przepływie ładunków elektrycznych. Oznacza to, że siły elektryczne w warstwie podwójnej mogą być szereg rzędów wielkości większe, niż grawitacyjne. Warstwy podwójne dzielą plazmę na komórki i włókna, mogące mieć różną temperaturę i gęstość.
W przypadku M57, powyższa ilustracja jest widokiem wzdłuż pary włókien prądu Birkelanda, spiralujących i koncentrujących energię elektryczną. Skurcze Benneta widoczne są na końcach, gdzie płynąca przez nie elektryczność powoduje żarzenie się plazmy.
Stephen Smith
Przetłumaczono z https://www.thunderbolts.info/wp/2014/09/01/the-ring-is-a-barrel/