Niezbędny przewodnik po Elektrycznym Wszechświecie – rozdział 10 – efekty obrotowe

Obroty i motor Faradaya

Jednym z powodów założenia istnienia dużych ilości „kriogenicznej” (lub „zimnej”) ciemnej materii (ang. CDM) w modelu grawitacyjnym, jest potrzeba wyjaśnienia obserwowanych obrotów galaktyk. Astronomowie odkryli, że poszczególne gwiazdy w galaktykach nie krążą wokół ich środków zgodnie z prawem Keplera, dotyczącym ruchu planet. Gwiazdy poza zgrubieniem centralnym galaktyki mają w przybliżeniu tą samą prędkość kątową, rotując bardziej jak sztywny dysk, podczas gdy z prawa Keplera wynika, że powinny zmniejszać swoją prędkość w miarę oddalania się od środka.

Diagram prędkości kątowej gwiazd (wzrastającej w górę osi y) wyrysowany względem odległości radialnej od centrum (oś x, z lewa na prawo), najpierw rośnie, potem, po wyjściu ze zgrubienia, spłaszcza się, gdy gwiazdy zaczynają mieć tą samą prędkość niezależnie od odległości. Jest to słynna frapująca zagadka „płaskiej krzywej obrotowej galaktyk”, dyskutowana w nauce.

Krzywa rotacji galaktyki M33, U. of Sheffield (UK), Particle Physics and Astrophysics Group

Dodanie dużej ilości ciemnej materii do halo każdej galaktyki może zmodyfikować siłę grawitacji, aby gwiazdy zaczęły się zachowywać tak, jak wynika to z obserwacji. Jest to obecnie powszechnie zaakceptowane w standardowym modelu astrofizyki. Ciemna materia nigdy nie była bezpośrednio zaobserwowana ani otrzymana w laboratorium. Jest ona ciemna z definicji, tak samo, jak z definicji oddziałuje tylko poprzez grawitację z normalną, obserwowalną materią. Aczkolwiek istnieje inny sposób do zmuszenia gwiazd do takiego, an nie innego wirowania wokół galaktyk.


Przykładowy dysk Faradaya, problem działania, zaczerpnięte z Electromagnetics, 2d Ed., Schaum’s Outlines, dzięki uprzejmości McGraw-Hill

Jeśli dostarczy się prąd z zewnętrznego obwodu, dysk zaczyna się obracać dzięki tej samej sile, działającej na elektrony w prądzie. Oczywiście, prędkość obrotowa w dysku wyzwala odmienne siły, blokujące przepływ prądu, przez co osiągana jest równowaga. Takie ustawienie znane jest jako motor Faradaya.

Jest wiadome z precyzyjnych pomiarów rotacji Faradaya (RM) polaryzacji emitowanego światła, że galaktyki posiadają pole magnetyczne równoległe do osi ich rotacji. Posiadają również przepływy plazmy pomiędzy gwiazdami. Przyjmując istnienie prądów w płaszczyźnie galaktyki, analogicznych do równikowych arkuszy prądowych w Układzie Słonecznym, powstaną wówczas warunki do powstania mechanizmu analogicznego do jednobiegunowego induktora w motorze Faradaya. Oczywiście, w tym przypadku dysk nie będzie sztywny. Dokładny układ obrotów będzie zależny od równowagi pomiędzy prądem płynącym radialnie, a indukowanym obrotowo prądem wstecznym, jak w motorze Faradaya. Istnieje jednak możliwość, że to właśnie ten efekt odpowiada za anomalne ruchy gwiazd, nie zaś duże ilości niewidocznej ciemnej materii.

W tym kontekście bardzo interesujące jest odkrycie dokonane przez Sloan Digital Sky Survey, dotyczące istnienia pierścienia gwiazd w płaszczyźnie równikowej Drogi Mlecznej, ale już poza galaktyką. Jego podobieństwo do toroidalnego prądu dookoła strefy skurczu w ogromnym prądzie Birkelanda wzdłuż osi Drogi Mlecznej sugeruje, że tutaj również oddziaływania elektryczne na skalę galaktyczną mogą być odpowiedzialne za uformowanie się tego, co widzimy.

Niespodziewanie odkryty pierścień z gwiazd wokół Drogi Mlecznej. Dzięki uprzejmości Sloan Digital Sky Survey

Struktury podobne do motorów Faradaya zaobserwowano również w mgławicach. Jednym z najlepszych przykładów jest mgławica Krab, która w na zdjęciu w ultrafiolecie, zrobionym przez teleskop Chandra, bardzo wyraźnie pokazuje obecność wszystkich potrzebnych elementów.

Dzięki uprzejmości Chandra X-ray telescope, one of NASA’s Great Observatories

10.2 Galaktyki spiralne i prądy Birkelanda

Wspomniany wyżej Anthony Peratt przeprowadził również symulacje komputerowe PIC oddziaływania ze sobą prądów Birkelanda. Zauważył, że kształt oraz charakterystyka obrotów galaktyk spiralnych, włączając w to galaktyki spiralne z poprzeczką, bardzo rozpowszechnione w kosmosie, powstają w naturalny sposób z oddziaływań elektromagnetycznych w ogromnych prądach Birkelanda.

Rotacja jest integralną cechą sił przyciągania pomiędzy dwoma równoległymi prądami Birkelanda, jak to widać na powyższej symulacji komputerowej Anthony Peratta, na ilustracji 3.19 w rozdziale 3 jego podręcznika „Fizyka plazmowego wszechświata”, 1992, Springer-Verlag

Rezultaty mogą pomóc zrozumieć przyczyny energii obrotowych galaktyk, z którymi nie radzą sobie teorie oparte na grawitacji.

Autor oryginału: Bob Johnson – Jim Johnson

Link do oryginału: http://www.thunderbolts.info/wp/2012/02/29/essential-guide-to-the-eu-chapter-10/

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *