Istnieje szereg sposobów na obliczenie formuł opisujących mechanizm swobodnego spadania ciał w polu grawitacyjnym. tutaj przytaczamy jeden z najciekawszych, wynikający ze znanych przesłanek.
zjawisko grawitacyjnego przesunięcia ku czerwieni zostało przewidziane przez Einsteina. W warunkach ziemskich przesunięcie takie jest niezwykle małe, niemniej można je zmierzyć przy pomocy efektu Mossbauera.
Il. 117. Przesunięcie linii, szczególnie linii A, ku czerwieni.
Jeżeli foton o częstotliwości ν zostanie wyemitowany na wysokości H ponad Ziemią w jej kierunku, na poziomie jej powierzchni jego energia kinetyczna hν’ rośnie zgodnie ze stratą energii potencjalnej. Zgodnie z prawem zachowania energii:
- (5.03)
Zakładamy, że masa fotonu m = hν/c2 jest stała. Zatem, gdy foton osiąga odbiornik, mając częstotliwość ν, różniącą się od częstotliwości emisji na wysokości 10 m:
Il. 118.
Ale jakie będzie przesunięcie fazy atomów w polu grawitacyjnym Ziemi, jeśli mamy kryształ podobnych atomów, w którym odległości między atomami wzdłuż osi kryształu wynoszą jeden anty-węzeł fali stojącej, H = c/2ν?
- (5.04)
- (5.05)
Przepiszmy równanie (5.05) względem przyspieszenia g:
- (5.06)
- (5.07)
Teraz możemy określić jakie powinno być przesunięcie fazy pomiędzy sąsiednimi atomami, aby osiągnąć specyficzne przyspieszenie w polu grawitacyjnym.
przy
g = 9,81 m/s2 i c = 3 ⋅ 108 m/s
Δν = 1,63⋅10-8 Hz
Konkluzja: ciało reaguje ruchem na złamaną synchronizację w wiązaniach międzyatomowych, ponieważ w ruchu może ją przywrócić. Dlatego właśnie podczas spadku swobodnego ciało nie jest w stanie dyskomfortu, lecz w jednym ze stanów kwintesencji.
Rytmus: Więc co jest w tym takiego ciekawego?
Dynamikus: To, że konkluzję tą można było wyciągnąć na długo przed powstaniem rytmodynamiki.
Yuri N. Iwanow
Rytmodynamika – 5.03
Przetłumaczono z http://rhythmodynamics.com/rd_2007en.htm#5.03