Wszystkie obiekty w naturze, jak i sama natura, są samo-organizujące. Istnieje wiele przykładów samo-organizacji, zarówno w skali makro jak i mikro: samo-formowanie się galaktyk i układów planetarnych, wzrost kryształów, reakcje chemiczne, wzrost żywych organizmów, procesy społeczne. Ale jak dokładnie zachodzi samo-organizacja, jaki proces leży u podstawy, co jest algorytmem?
Na przykład, atomy w ciele nie mają ze sobą bezpośredniego kontaktu, tworząc przestrzenną siatkę. Istnieje tylko jedno możliwe wytłumaczenie takich połączeń między nimi: są one połączone przez pola fal elektromagnetycznych. Ich źródłami są same atomy i ich jądra.
Ale jak powstaje wiązanie międzyatomowe, które może utrzymywać atom w konkretnej odległości od siebie, zapobiegając złączaniu się lub rozdzielaniu?
Zanim zajmiemy się tą ważną kwestią, wyklarujmy pojęcia: ośrodek falowy i oscylator. Oscylator jest, z naszego punktu widzenia, obiektem geometrycznym, kropką, źródłem fal, będącym w rytmodynamice najmniejszym możliwym obiektem. Podczas, gdy przy pomocy punktowego oscylatora badacz może poszukiwać dziury potencjału w nośniku konstrukcji, ośrodek falowy, który ma wymiary, nabywa zdolności do posiadania gradientów, prowadzących do najbliższej dziury potencjału. Warto przypomnieć, że geometria falowa jest podstawą rytmodynamiki.
Oto typowy przykład dokładnej analizy.
rozważmy dwa źródła falowe, umiejscowione nawzajem w zasięgu swojej emisji, zawierające zgodne w fazie oscylatory. Fale są spójne, nie ma wahań częstotliwości, i pomiędzy źródłami formuje się fala stojąca. Oscylatory zajmują stabilne pozycje w dziurach potencjału (obszarach komfortu) w odległości wielokrotności fali stojącej. Pojawia się elastyczne wiązanie. Przeanalizujmy proces, który prowadzi do jego powstania.
Biorą w nim udział trzy obiekty: dwa źródła i ośrodek falowy (w geometrii falowej – dwa oscylatory i nośnik konstrukcji). Fale wyemitowane przez źródło stają się niezależnymi bytami, nie mającymi powiązania ze źródłem. Fale przenikają się i tworzą pole naprzemiennej amplitudy, w formie węzłów i antywęzłów, a na linii łączącej oba źródła pojawia się fala stojąca.
Zakładamy, że dla źródła węzeł fali stojącej stanowi strefę stabilnej równowagi, dziurę potencjału, strefę komfortu. Źródło może reagować tylko na pole falowe wokół niego, i jeśli pole zawiera gradient, źródło zacznie się przemieszczać ku mniejszej jego wartości, dopóki nie dotrze do obszaru pozbawionego gradientu. Źródło postrzega ten proces jako nierównomierne ciśnienie fal wokół siebie, kierujące je ku dziurze potencjału.
Dwa źródła fal znajdują się w węzłach utworzonej fali stojącej. Węzły są miejscem stabilnej równowagi dla źródeł. Nie ma tam gradientu pola energii.
Próba przybliżenia do siebie źródeł poprzez wypchnięcie ich ze strefy równowagi, spowoduje reakcję fali stojącej, celem rozepchnięcia źródeł. Reakcja zakończy się, gdy źródła znów będą w dziurach potencjału.
Próba rozdzielenia źródeł powoduje emisję dośrodkową, spychającą źródła do węzłów.
Dalsze rozdzielanie źródeł powoduje zwiększanie się nacisku pola falowego na nie.
Zwiększenie wysiłku w rozdzielaniu źródeł poskutkuje przeniesieniem ich w strefę niestabilnej równowagi, na grzebień niepełnej fali stojącej. Za tą granicą źródła doświadczą siły odpychającej je od siebie.
Oddalając się od siebie pod wpływem siły pola falowego, źródła wkrótce formują kolejną falę stojącą i lokują się w jej węzłach.
Próbując dalej rozdzielać źródła, znów natrafimy na ich opór w opuszczanie obszarów równowagi, jak poprzednio, na skutek powstania zewnętrznego pola falowego.
Oto, jak wygląda proces samo-organizacji w minimalnym układzie, zawierającym dwa źródła i pole falowe między nimi, w formie antywęzłów fali stojącej. Układ taki można nazwać dipolem-RD
(dipolem rytmodynamicznym).
Dipol rytmodynamiczny jest układem dwóch źródeł utrzymywanych razem, przez energię fali stojącej, w najbliższych strefach stabilnej równowagi. Dipol RD jest najmniejszym możliwym układem samo-organizującym w naturze i prezentuje najprostszy model ciała fizycznego.
Każde dwa zgodne źródła są samoistnie zorganizowane w układ. Odległość pomiędzy nimi dana jest regułą l = (2n + 1) / λst, czyli jest zawsze nieparzystą liczbą fal stojących pomiędzy nimi. Ale źródła mogą być również nie w fazie…
Yuri M. Iwanow
Rytmodynamika – 3.03
Przetłumaczono z http://rhythmodynamics.com/rd_2007en.htm#3.03