Energia kinetyczna

Relacje pomiędzy prędkością a przesunięciem fazy pozwalają nam spojrzeć inaczej na pojęcie energii kinetycznej.

Ponieważ energia jest rozprowadzana ze zdolnością do wykonania pracy, a praca łączy się z pojęciem siły, przeanalizujmy również pojęcie siły.

ΔV=V2V1=cΔφ2Δφ1π
(3.11)
A=Fs
(3.12)
F=mΔVt=mcΔφ2Δφ1πt
(3.13)
s=Vcpt= V 1 + V 2 2 t= c t Δ φ 1 + Δ φ 2 2 π
(3.14)
A=Fs= m c Δ φ2 Δ φ1 πt c t Δ φ2 + Δ φ1 2π = m c2 2 π2 Δ φ 2 2 Δ φ 1 2 = m c2 Δφ2 2 2 π m c2 Δφ1 2 2 π
(3.15)
A=Wk2Wk1
(3.16)
Wk= m c2 2 π2 Δ φ 2
(3.17)

gdzie mc2=hν=E

Wyrażenie 3.17 różni się od znanego Wk = mV2 / 2 ową prawą częścią, pokazującą wyraźnie gradientowo fazową naturę energii kinetycznej (tzn wewnątrz procesu w układzie, posiadającego tą energię). Współczynnik proporcjonalności masy (m) pokazuje tylko liczbę elementarnych układów, która pozostaje stała przy każdym możliwym przemieszczeniu fazy, oraz, co za tym idzie, przy każdej prędkości związanej z tym przesunięciem. Masa jest pomiarem kwantytatywnym (wyrażanym w rzeczach) układów elementarnych w obiekcie i w związku z tym, niezależnie od prędkości, masa układu pozostaje stała, gdyż liczba oscylatorów nie może się zmienić bez przyczyny.

Obecność przesunięcia fazy w wyrażeniu 3.17, odpowiadającemu prędkości V, sprawia, że układ stara się mieć dokładnie taką prędkość. Gdy swobodny ruch jest utrudniony, układ doświadcza stałego ciśnienia od strony przeszkody, z konkretną stałą siłą. Czyli jeśli układ powstrzymuje swoją energię kinetyczną, powinien być postrzegany jako potencjał, poszukujący sposobu do stania się kinetycznym. Układ taki ma wewnętrzną potrzebę ruchu, a energia sprawiająca taką potrzebę jest zwana potencjalną. Energia potencjalna zmienia się w kinetyczną, gdy układ nie jest powstrzymywany.

Mając Δφ > 0 i V = cΔφ / π, energia jest kinetyczna:

Wk= m c2 2 π2 Δ φ 2
(3.17)

Mając Δφ > 0 i V = 0, ta sama energia jest potencjalna:

Wp= m c2 2 π2 Δ φ 2
(3.18)

Gdy porównamy wyrażenie 3.17 z klasycznym Wk = mV2 / 2, widać, że to drugie nie wskazuje na przyczynę istnienia energii, podczas gdy podejście rytmodynamiczne pokazuje procesy, odpowiedzialne ruch oraz za energię kinetyczną. Pokazuje zjednoczony mechanizm energii kinetycznej oraz potencjalnej, które są zasadniczo obecnością wewnętrznej różnicy faz. Przesunięcie to, w obliczu ograniczenia swobody ruchów, manifestuje się w postaci powstania wewnętrznego pola napędowego (w formie skłonności do ruchu).

***

Teraz mamy model procesów odpowiedzialnych zarówno za energię kinetyczną, jak i potencjalną, oraz ruch. Oznacza to, że można sprawdzić eksperymentalnie poprawność podejścia rytmodynamicznego do rzeczy powodujących ruch. Jest również oczywiste, że jeśli ośrodek falowy nie istnieje, w rzeczywistym eksperymencie nie będziemy w stanie zbudować samo-organizujących się układów w przestrzeni, nie mówiąc o napędzaniu ich poprzez kontrolowanie korelacji fazy pomiędzy aktywnymi elementami układu.


Yuri M. Iwanow

Rytmodynamika – 3.05

Przetłumaczono z http://rhythmodynamics.com/rd_2007en.htm#3.05

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *