Gwiazdotwórcza galaktyka NGC 253. @ NASA, ESA, J. Dalcanton oraz B. Williams (University of Washington)
18 marca 2014
Radialne włókna wewnątrz galaktyk identyfikują je jako zjawiska plazmowe.
Jeśli człowiek nie wie, do jakiego portu zmierza, żaden wiatr nie jest dobry.
− Seneca
Galaktyka nieregularna M82 – znana też jako galaktyka Cygaro – tworzy parę z galaktyką Barnarda, M81, w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. M82 zwana jest też galaktyką „gwiazdotwóczą”, gdyż uważa się, że tempo powstawania w niej nowych gwiazd jest 10 razy szybsze niż w Drodze Mlecznej. Tak zwane „wiatry gwiazdowe” z nowych gwiazd i fale uderzeniowe z supernowych powodują ucieczkę gorącego wodoru i azotu (o temperaturze większej niż 10 milionów kelwinów) z jadra galaktyki na odległość szeregu tysięcy lat świetlnych.
Zgodnie z zasadami teorii Elektrycznego Wszechświata, ewolucja galaktyk może być wyjaśniona na gruncie wielkoskalowych wyładowań plazmy, przyjmujących formę obracających się kół koherentnych włókien. Gwiazdy w galaktykach maja tendencje do łączenia się w długie łuki, jak korale na nitce, co jest jedną z setek tajemnic, z którymi musi się konfrontować współczesna astronomia. Żadna oparta wyłącznie na grawitacji teoria nie potrafi wyjaśnić tworzenia się gwiazd, ale galaktyki spiralne z poprzeczką oraz ogromne eliptyczne wiry mogą gromadzić się w sięgające milionów lat świetlnych gromady, wykraczające poza jakąkolwiek konwencjonalną definicję.
Kiedy plazma przemieszcza się przez chmurę gazu lub pyłu, chmura ta się jonizuje i zaczyna płynąć prąd elektryczny. Kiedy elektryczność płynie przez jakąkolwiek substancję, wytwarza się pole magnetyczne. Jednym z aspektów magnetyzmu w plazmie jest to, że tworzy on tak zwane „plazmowe sznury„. Pole magnetyczne otacza plazmę, ograniczając ją do koherentnego układu, zwanego prądem Birkelanda.
W poprzednich artykułach z serii Zdjęcie Dnia, odnotowaliśmy, że wiele struktur we Wszechświecie jest aktywnymi źródłami energii, jak na przykład M82. U galaktyk takich często obserwuje się wyrzuty naładowanej elektrycznie materii z biegunów. Kosmologowie plazmowi wiedzą od dawna, że te zjonizowane masy, rozszerzające się daleko ponad biegunami galaktyk „radiowych”, są oznakami aktywności elektrycznej.
Niemal każde ciało we Wszechświecie wykazuje jakieś formy zwłóknienia. Jonowe warkocze komet są włókniste. Mgławice planetarne układają się w zawiłą sieć. Gwiazdy Herbig-Haro oraz energetyczne galaktyki emitują dżety, które rozwijają się w warkocze. Spiralne ramiona niektórych galaktyk wyglądają „włochato”, z wystającymi z nich wątkami materiału.
Każdy element w obwodzie galaktycznym promieniuje energię, i musi być zasilane przez oddziaływanie z większym obwodem. Zasięg tego większego obwodu jest ilustrowany odkryciami galaktyk ułożonych w sznury.
Stephen Smith
Link do oryginału: https://www.thunderbolts.info/wp/2014/03/17/galactic-superwinds-3/