Dziwaczne zbieżności pomiędzy Słońcem, Jowiszem i OJ 287

Fakty i hipotezy

Jak widzieliśmy na poprzedniej stronie (Słońce i OJ 287):

1. Okres orbity Jowisza wynosi 11,8 roku (dokładnie 11,862615 roku)
2. Obiekt X, którego szukamy, to Jowisz
3. Cykl słoneczny i OJ 287 jest wyrównany z okresem orbity Jowisza

Powodem tego zjawiska mogą być pływy wywołane na Słońcu przez Jowisza.

Działania Jowisza na Słońcu

W styczniu 1966 roku francuski astronom Michel Trellis opublikował w CRAS kilka obserwacji na Słońcu, dotyczących pływów generowanych przez planety. W kolejności wg skuteczności mamy:

• Jowisz, poniważ jest najmasywniejszy.
• Wenus, gdyż jest dość blisko Słońca.
• Wszystkie pozostałe nie mają znaczącego działania. (Zbyt odległe lub niezbyt masywne).

Pływy te są ledwo zauważalne. Wynika to z natury środowiska na poziomie fotosfery. Jest to niezwykle rozrzedzony gaz poddawany złożonym turbulencjom. (Mechaniczne, magnetyczne).

Przyjrzyjmy się, co może zachodzić w niższych warstwach.

• W strefie konwekcyjnej jest pełno turbulencji, więc pływy są nie do wykrycia.
• W strefie radiacyjnej, przynajmniej na jej powierzchni, sejsmologia nie ujawnia niczego szczególnego.
• Moglibyśmy mieć nadzieję, że sejsmologia dostrzeże na powierzchni jądra deformacje związane z pływami, ale tak nie jest, jądro jawi się nam jako kula.
• Wewnątrz rdzenia nic nie widzimy. Fale odbijają się od powierzchni i nie mogą przeniknąć dalej.

Pytania, odpowiedzi i hipotezy

Co znajdowałoby się w jądrze, które byłoby wrażliwe na pływy wywołane przez Jowisza?

1. Rdzeń składa się z gazu, którego temperatura wynosi 15 000 000°C.
2. Ciśnienie, któremu poddawany jest ten rdzeń, jest takie, że jego gęstość wynosi 137. Dlatego na Ziemi 1 cm³ jądra słonecznego ważyłby 137 gramów.
3. W centrum Słońca gęstość wynosiłaby ≥ 150.

W centrum tego rdzenia znajdowałby się „wewnętrzny rdzeń”, który pod wpływem ciśnienia miałby najbardziej zaskakujące właściwości fizyczne.

1. Jeden cm³ tych nasion ważyłby ponad 150 gramów.
2. Ze względu na swoją rotację, to wewnętrzne jądro miałoby kształt spłaszczonej sferoidy.
3. Skład: hiperpłynna mieszanina neutronów, protonów i naładowanych cząstek o wysokiej gęstości?
4. Ten wewnętrzny rdzeń zachowywałby się zatem, przynajmniej na swojej powierzchni, jak ciecz. W swoim centrum mógłby być ciałem stałym. Czy byłby to stały hel?
5. Znajdowałaby się ona w bardzo szybkim ruchu obrotowym w płaszczyźnie prostopadłej do osi północ-południe. W wyniku tego obrotu indukowane jest pole magnetyczne równoległe do osi obrotu.
6. Wewnętrzne jądro przyjmuje geometryczny kształt obracającej się wydłużonej i spłaszczonej sferoidy. Objawy pływów spowodowanych przez Jowisza są rotacyjnymi falami rezonansowymi jako relacja harmoniczna z okresem Jowisza (2 x 11,8 = 23,6 lat). Dlatego pływy są silnie wzmacniane przez te rezonanse. (Uwaga, nie należy mylić własnej rotacji sferoid z rotacją fal rezonansowych).
7. Z powodu różnic w rotacji pomiędzy falami pływów wewnętrznego jądra Słońca i Jowisza, te dwie fale byłyby re-synchronizowane jedna po drugiej z przerwą 11,8 lat.
8. Te resynchronizacje mają swoje konsekwencje:
   • Generowanie dwóch szczytów amplitudy na fali przypływu. Jest to widoczne w cyklach słonecznych i w cyklach OJ 287 poprzez oba szczyty obserwowane na szczycie każdego cyklu.
   • Przy każdej resynchronizacji, z powodu, który nie jest jeszcze do końca wyjaśniony, pole magnetyczne wewnętrznego jądra Słońca ulega odwróceniu. Nadpłynność jądra słonecznego może być jedną z przyczyn. Przywołujemy dalej drugą możliwą przyczynę.

Dokument (powyżej), opublikowany przez NASA, pokazuje nam rozkład i ewolucję w czasie widocznych pól magnetycznych na powierzchni Słońca. Nie należy zapominać, że istnieją również pola magnetyczne na powierzchni, które zakłócają głębokie pole słoneczne. Zaburza to nieco czytelność tego dokumentu. Dodajmy, że konieczne jest uświadomienie sobie, że okrągłość i rotacja różnicowa Słońca zniekształca na obrazie trajektorie pól magnetycznych.

Jednak przebojowa interpretacja, w świetle hipotez, które tutaj przedstawiamy, pokazuje, że w rzeczywistości chodziłoby o mechaniczne wywrócenie wewnętrznego jądra Słońca.
Na tym obrazie dodatnie pola magnetyczne są żółte, a ujemne pola magnetyczne są niebieskie. Zauważamy, że przechylenie charakteryzuje się niestabilnymi pośrednimi strefami ścieżek, które są charakterystyczne dla tego zjawiska.

To przesunięcie pokazano schematycznie na rys. 5. Nie jest to sygnał sinusoidalny, lecz trapezowy. Jest to zestaw przełączników, które generują duże sygnały elektromagnetyczne.

Względem płaszczyzny ekliptyki, orbita Jowisza ma kąt 1,3 °, a oś obrotu Słońca jest odchylona o 7,25 ° od osi prostopadłej do płaszczyzny ekliptyki.

Byłoby więc możliwe, że to przechylenie rdzenia wewnętrznego jest związane z tymi różnymi wartościami kątowymi obrotów (7.25 ° +/-1.3 °), które prowadzą, podczas resynchronizacji, do skręcenia rdzenia wewnętrznego wyjaśniając to przechylenie i, na zdjęciu, te niebieskie i żółte kolory śladów.

To zdjęcie NASA jest niemal pewnym dowodem na istnienie wewnętrznego jądra w centrum Słońca.

Można zauważyć, że Słońce charakteryzuje się pewną przezroczystością dla pól magnetycznych. Na podstawie tego obrazu i tych, które być może pojawią się później, możliwe będzie określenie wymiarów wewnętrznego jądra, a na podstawie intensywności pola magnetycznego możemy wywnioskować prąd elektryczny w wewnętrznym jądrze.

Bardzo żałujemy, że nie znamy pozycji Jowisza w odniesieniu do pól magnetycznych na tym zdjęciu.

Pozostaje wyjaśnić fizyczne zjawisko transmisji sygnału między Słońcem a OJ 287.

Czy jest to fala grawitacyjna, elektromagnetyczna, czy może jeszcze coś innego? Na razie nic o tym nie wiemy. Jeśli jednak odległość między Słońcem a OJ 287 wynosi tylko 100 lś, sprawy powinny być tam łatwiejsze.

Przyjrzyjmy się jednak temu, co możemy wywnioskować z obserwacji.

Transmisja sygnału między Słońcem a OJ 287:

1. Fala grawitacyjna? W tym przypadku generatorem jest Słońce, które znajduje się tuż obok Ziemi. Są to idealne warunki do ich wykrycia. Ale do dziś nic takiego nie odkryliśmy. Musimy więc wyeliminować tę hipotezę.
2. Fala elektromagnetyczna?
   Ze względu na swoją rotację, pole magnetyczne Słońca przyjmuje kształt spirali logarytmicznej o okresie 11,8 lat (spirala Parkera).
   W każdym nowym okresie nowy element tej spirali zmienia biegunowość względem poprzedniego. Stąd jest to fala magnetyczna o dużej amplitudzie i okresie 11.8 lat. Propaguje się ona, w pewnym przybliżeniu, w płaszczyźnie ekliptyki. Fala ta mogłaby więc być aktywującym źródłem OJ 287, który (przypominamy) znajduje się w gwiazdozbiorze Raka jaki leży na planie ekliptyki. Jednak obecnie ignorujemy to, w jaki sposób ona to czyni. Spirala Parkera transportuje cząstki wiatru słonecznego. Prawdopodobnie umożliwia ona spójność linii sił podczas przenoszenia fali magnetycznej w kierunku OJ 287. Spirala Parkera ma kształt podwójnej spirali logarytmicznej, co implikuje że jej prędkość propagacji wzrasta wraz z odległością. Komplikuje to obliczenie odległości Słońce → OJ 287, ponieważ o ile sygnał odbierany z OJ 287 rozchodzi się z prędkością światła, to w przypadku fali magnetycznej jest inaczej. Jedyną znaną rzeczą jest czas trwania sygnału tam i z powrotem, czyli około 200 lat. Stąd odległość OJ 287 jest mniejsza niż 100 lś.

Stworzyliśmy mapę regionu zodiaku, w którym znajduje się OJ 287. (..)
Możemy zauważyć, że:

1. Równikowy węzeł wstępujący Słońca znajduje się w konstelacji Byka. Raczej blisko Raka.
2. § Kwazar OJ 287 znajduje się 2°.59 na północ od ekliptyki i 3°.33 na południe od równika słonecznego. To było zbyt piękne, że ten kwazar znajduje się właśnie w płaszczyźnie równika słonecznego!
3. Biorąc pod uwagę nachylenie płaszczyzny obrotu Słońca (7,25°) i rosnącą grubość spirali Parkera w miarę odległości, zdajemy sobie sprawę, że OJ 287 nie może uciec przed wpływem pola magnetycznego Słońca.

Nietypowy redszift OJ 287:

1. Obecnie astrofizycy nie dysponują żadną akceptowalną teorią pozwalającą wyjaśnić nietypowe przesunięcie ku czerwieni OJ 287.
2. Jednak fizyk dr Jacques Moret-Bailly już od kilku lat proponuje teorię, która opiera się na teorii kwantowej. (Efekt CREIL).
   Nie możemy potwierdzić, że ta teoria jest tą, która sama się narzuci. Poświęciliśmy mu więc stronę „Nowy przepis kulinarny na Kwazara” (link), na której możemy znaleźć listę jego publikacji.
3. § W dniu 10.05.2014 r. opublikowano badanie dotyczące przesunięć ku czerwieni niektórych nietypowych kwazarów, w tym NGC 7603:
   Expanding space, quasars and St. Augustine’s fireworks. O. I. Chashchina & Z. K. Silagadze – arXiv:1409.1708v1 [gr-qc]. Cieszymy się, że niektórzy naukowcy w końcu skupiają się na tych kontrowersyjnych tematach.

Powiązanie ze 160-cio min. falą Kotowa

Istnieje jeszcze jedna zbieżność między Słońcem, Jowiszem i „kwazarem” OJ 287. Chodzi o 160-minutowy okres Kotowa, o którym była już mowa w artykule „Kwazary i fala Kotowa”.
Wygląda na to, że fala Kotowa bardzo dobrze odnosi się do promienia orbity planet olbrzymów Układu Słonecznego, a w szczególności do Jowisza, ale w tym konkretnym przypadku z około 10-procentowym nadmiarem, jak pokazuje nam poniższa tabela.

(λ to długość fali odpowiadająca okresowi Kotova)

Rezonans	Wymiary w j. a.		Względem Układu Słoncznego
	Okres = 160 mn	Obserwowany
λ	19.2012	19.2181	Słońce ↔ Uran
λ/2	9.6006	9.5547	Słońce ↔ Saturn
λ/4	4.8003	5.2026	Słońce ↔ Jowisz

W ten sposób zdajemy sobie sprawę, że okresy orbitalne gigantycznych planet w Układzie Słonecznym, a w szczególności 11,8 roku Jowisza, byłyby związane z falą Kotowa!
Możemy sobie wyobrazić, że byłyby to rezonanse grawitacyjne, które zablokowałyby te planety na początku formowania się Układu Słonecznego. Od tego czasu praktycznie nie ewoluowały, z wyjątkiem Jowisza.

Możemy bardzo dobrze wyjaśnić przypadek Jowisza, jeśli dokonamy analogii z układem Ziemia-Księżyc: Księżyc stopniowo oddala się od Ziemi w wyniku pływów bocznych, a Jowisz stopniowo oddala się od Słońca w wyniku pływów bocznych na Słońcu.
Co za dziwna rzecz, że dzięki fali Kotowa można z pewną dokładnością datować formowanie się Układu Słonecznego!
Jeszcze dziwniejsze jest to, że można zmierzyć energię zużywaną przez efekt pływów Jowisza na Słońcu.
Ta luka Jowisza jest dodatkowym dowodem tego efektu pływowego na Słońcu.

Fala Kotova została również odkryta w OJ 287. Nie jest to ściśle mówiąc przypadek. Ponieważ odkryliśmy ją w wielu obiektach we wszechświecie, na przykład gwiazdach (Delta Scuti i RR Lyrae) lub kwazarach. Wszystkie te obiekty są rozmieszczone na całym niebie. Oznacza to zatem zjawisko na dużą skalę, dla którego nie możemy zdefiniować konkretnego źródła.
Czy jest to cecha wspólna dla wszystkich obiektów?
Czy jest to naturalne zjawisko kosmologiczne, jak uważają dr Valery Kotov, dr Christian Bizouard i dr Francis Sanchez?

Odnośniki:

• Słońce i fale Kotowa (ToDo)
• Kwazary i fale Kotowa (ToDo)

Tylko czas pokaże.

Wnioski:

1. Zgodnie z naszą wiedzą, wewnętrzne jądro Słońca jest nowym zjawiskiem. Wewnętrzny rdzeń w postaci stałej i ciekłej nigdy nie był brany pod uwagę przez nikogo.
2. Propagacja fal magnetycznych oddziałujących na odległość na inne obiekty astronomiczne jest nowym zjawiskiem. Nigdy wcześniej nie było ono przewidywane.
3. Czy to możliwe, że istnieją spirale Parkera powiązane z innymi gwiazdami? Odpowiedź brzmi: prawdopodobnie tak! Spójrz na:
   Niezwykła niebieska spirala ESA-Hubble
   Zaskakująca spiralna struktura, dostrzeżona przez ALMA (ESO)
4. Czy to zjawisko może trwać przez długi czas? Z pewnością nie. Po prostu przez fakt specyficznych ruchów Układu Słonecznego i OJ 287. A być może także w wyniku precesji osi obrotu Słońca. Byłoby to jednak rzędu 41 miliardów lat, a więc w skali czasu zupełnie niezauważalne. (IMCCE – Obserwatorium Paryskie).
5. Obserwacje i twierdzenia Haltona Arpa nabierają nowego kształtu. Odtąd nie można ich ignorować.
6. Udowodniono, że kwazar z kosmologicznym przesunięciem ku czerwieni rzeczywiście znajduje się w odległości galaktycznej. Nie pozostanie to bez konsekwencji dla astronomii i kosmologii.

Co na przyszłość? Na przykład:

Czy masywne egzoplanety byłyby, tak jak Jowisz, w interakcji z wewnętrznym jądrem gwiazdy? Jakie byłyby konsekwencje dla teorii ewolucji tych układów?
Obserwacja pól magnetycznych gwiazd i ich ewolucji powinna obfitować w wiele odkryć.

Nowości:

• § W dniu 14.10.2015 r. w komunikacie prasowym CNRS poinformowano nas o odkryciu „magnetycznej gwiazdy Delta Scuti”.
• W dniu 23.10.2015 r. w innym komunikacie prasowym CNRS, dowiedzieliśmy się o odkryciu silnych „pól magnetycznych” ukrytych w sercu gwiazd, za pomocą „astérosiesmologii”. Odkrycia dokonano na „gwieździe czerwonym olbrzymie”.
  • Komentarz:
    Mamy teraz prawo przypuszczać, że gwiazdy te miałyby, podobnie jak Słońce i Ziemia, wewnętrzne jądro. Otwiera to następującą perspektywę: wszystkie gwiazdy miałyby wewnętrzne jądro.

Niektóre obiekty mające cykle od 10 do 12 lat:

			Powiązanie z
Objekt	Typ	Cykl	Słońcem	falą Kotowa
Słońce	Gwiazda	11,8 roku (Wolfa + Magnetyczny)		Tak
Jowisz	Planeta	11,8 roku (okres obiegu)	Tak	Tak
OJ 287	Kwazar?	11,8 roku (aktywność elektromagnetyczna)	Tak	Tak
61 Cygni B	Gwiazda	10,2 roku (aktywność koronalna)	?	Być może
SO 102	Gwiazda	11,5 roku (okres obiegu)	?	Być może

Dla 61 Cygni B mamy tylko cztery cykle.
Dla SO 102 mamy tylko pojedynczy cykl.
W tych dwóch przypadkach porównanie z cyklem słonecznym jest bardzo niewystarczające.

Nowość:
W dniu 08.01.2017 r. naukowcy korzystający z obserwatorium słonecznego ESA / NASHO SOHO odkryli długo poszukiwane sejsmiczne mechanizmy grawitacyjne, które sugerują, że jądro Słońca obraca się cztery razy szybciej niż jego powierzchnia. (Źródło: ESA). Wydaje się to potwierdzać, że rzeczywiście byłoby to jądro składające się z hipergęstego, nadprzewodzącego helu. Gdyby tak nie było, jego prędkość zostałaby szybko spowolniona przez tarcie o wodór Słońca.
Publikacja: https://www.aanda.org/articles/aa/full_html/2017/08/aa30460-17/aa30460-17.html

Bibliografia i odnośniki:

1. Test okresowości w kwazarze OJ 287 – R.B. Stothersi and A.Sillanpaa – The Astrophysical Journal, 475 :L13–L15, 1997/01/20
2. Pomiar obrotów czarnej dziury w OJ 287 –  M. Valtonen, S.Mikkola, H.J.Lehto, T.Hyvönen, K.Nilsson, D.Merritt, A.Gopakumar, H.Rampadarath, R.Hudec, M.Basta, R. Saunders

Publikacje związane z aktywnością Słońca:

Wszystkie cytowane poniżej prace nie biorą pod uwagę, z bardzo ważnego powodu, możliwości fizycznego związku z OJ 287. Może to wyjaśniać, przynajmniej częściowo, debatę między astronomami od początkowej publikacji A. Dauvilliera.

1. Michel Trellis : Marées solaires d’origine planétaire. C.R. Acad. Sci. Paris t.262 : 17, 24, 31 janvier 1966. Serie B, P. 221 – 224, P. 312 – 315, P. 376 – 377
2. A. Dauvillier – Physique solaire : interprétation mécanique de l’activité solaire – Ciel et Terre, vol 93, pp.204-214 (juillet-août 1977).
3. Planètes et activité solaire – Jean Meeus
4. Au sujet de la théorie planétaire de l’activité solaire – A Dauvillier
5. Réflexions sur les causes de l’activité solaire et de l’organisation en battements de ses pseudopériodicités. – Etienne A. Bernard – Institut Royal Météorologique.
6. Apparent relations between solar activity and solar tides caused by the planets – Ching Cheh Hung (NASA, Glenn Research Center, Cleveland, Ohio)
7. Dynamics of the interplanetary gas and magnetic fields – E N Parker – University of Chicago.
8. The interplanetary magnetic field (IMF)
9. The Sun’s magnetic field – NASA (The Parker Spiral)
10. The Sun does a Flip (NASA)
11. The sub-Parker spiral structure of the heliospheric magnetic field – N.A. Schwadron and D.J. McComas
12. The Interplanetary Magnetic Field (Parker Spiral) – M. Piso (MIT), E. Bertschinger (MIT), M.L. Stevens (MIT)

Publikacje dotyczące efektu CREIL jako możliwego wyjaśnienia kosmologicznych przesunięć ku czerwieni niektórych kwazarów:

1. Effet CREIL – Jacques Moret-Bailly.

Podziękowania:

Dla wszystkich, którzy nieśli nam swoją bezpośrednią pomoc, często decydującą.

---

Utworzono: 10/19/2011
Ostatnia wersja: 08/04/17

---

Autor: Bernard Lempel ()

Przetłumaczono z: Strange Coincidences between: Sun, Jupiter and OJ 287

Przetłumaczył (z pomocą deepl.com): Łukasz Buczyński